magdasnews.gr
Τετ α τετ με την Μάγδα

Γιάννης Σεβδικαλής: Ο Έλληνας Όσκαρ Πιστόριους μιλάει για την ζωή του χωρίς πόδια και για την δοκιμασία του κορωνοϊού

Κάθε μέρα που ξυπνάμε έχουμε δύο επιλογές!
Α. Ξυπνάμε και γυρνάμε πλευρό κάτω από το πάπλωμα συνεχίζοντας να ονειρευόμαστε.
Β. Ξυπνάμε, σηκωνόμαστε από το κρεβάτι μας και τρέχουμε να κυνηγήσουμε  τα όνειρά μας.

Ο 29 χρονος Γιάννης Σεβδικαλής, είναι από εκείνες τις περιπτώσεις των ανθρώπων, που όχι απλώς σηκώθηκαν από το κρεβάτι να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, αλλά το έκανε ακόμη και  χωρίς τα δύο του πόδια. 

Η ιστορία του Γιάννη συγκλόνισε το πανελλήνιο. Ήταν εκείνο το βράδυ της 10ης Οκτωβρίου του 2012, όταν σχόλασε από την δουλειά που εργαζόταν ως σερβιτόρος σε νυχτερινό κέντρο και επέστρεφε στο σπίτι του τα ξημερώματα με το ποδήλατό του, το τρένο τον παρέσυρε και το κακό δεν άργησε να γίνει. Στο χειρουργείο του «Γ.Γεννηματάς», οι γιατροί κατόρθωσαν να σώσουν τη ζωή του, δεν μπόρεσαν όμως να κάνουν τίποτα για τα πόδια του, από τα γόνατα και κάτω, καθώς είχαν πολτοποιηθεί. Ο Γιάννης θα μπορέσει να σηκωθεί από την αναπηρική καρέκλα μόνο με τεχνητά μέλη, κάτι που κοστίζει κάποιες δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Η οικογένεια Σεβδικάλη δεν διέθετε ούτε κατά διάνοια ένα τόσο μεγάλο ποσό. 

Τις επόμενες ημέρες ένας διαδικτυακός συναγερμός έφερε τα πάνω κάτω αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν τεράστια δύναμη και όταν την χρησιμοποιούν για το κοινό καλό γίνονται θαύματα. Η συναυλία συμπαράστασης «Για τον Γιάννη» είχει στόχο να συγκεντρώσει χρήματα για την οικονομική του ενίσχυση, αλλά και να μεταδώσει το μήνυμα ότι η ελπίδα θα νικήσει την αναπηρία, όχι το αντίθετο. Το βράδυ της συναυλίας στον ΒΟΤΑΝΙΚΟ συμμετείχαν δεκάδες τραγουδιστές και η τιμή του εισιτηρίου ήταν 8 ευρώ. Τα ΜΜΜ είχαν απεργία και όμως αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο για τον κόσμο που ήρθε περπατώντας δεκάδες χιλιόμετρα για να στηρίξει τον Γιάννη. Ο στόχος επετεύχθη. Τα χρήματα συγκεντρώθηκαν και όλοι μαζί, απέδειξαν πως υπάρχουν ακόμη άνθρωποι … 

Προσωπικά γνώρισα τον Γιάννη, μέσα από την προσπάθεια που κάναμε κι εμείς στην εκπομπή στο alter και με την βοήθεια του Γιώργου Πατούλη που ήταν Πρόεδρος Ιατρικού Συλλόγου Αττικής ανοίξαμε ένα λογαριασμό και συγκεντρώθηκαν 50.000 ευρώ τα οποία και του παραδώσαμε λίγες ημέρες μετά. 

Με εντυπωσίασε όταν πήγα στο σπίτι του, το πόσο χαμογελαστό παιδί ήταν, και το ίδιο ήρεμη ήταν και η μητέρα του. Ήταν φανερά αισιόδοξοι άνθρωποι, μέσα σε μία εξαιρετικά μεγάλη δοκιμασία και αυτό ήταν εντυπωσιακό και ασυνήθιστο. Περνώντας τα χρόνια, διαπιστώνω με χαρά, μέχρι και σήμερα που κάναμε αυτή την συνέντευξη, πως ο Γιάννης είναι ακριβώς αυτό που θυμάμαι τότε το 2012 . 

Ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Για την ευγένεια του, για το χαμόγελό του, για την αστείρευτη πηγή αισιοδοξίας που έχει μέσα του, γιατί στα πραγματικά δύσκολα και χωρίς πόδια, εκείνος σηκώθηκε και περπάτησε. Γιατί το 2020 αποτελεί σύμβολο δύναμης για τους ανθρώπους που έχουν ακρωτηριαστεί και όχι μόνο.

Σήμερα ο Γιάννης Σεβδικαλής, είναι αθλητής στους Παραολυμπιακούς Αγώνες και απέδειξε ότι μπορεί να τα καταφέρει. Το 2016 στους Παραολυπμιακούς Αγώνες του Ρίο αγωνίστηκε με την σκυτάλη και κατάφερε να κερδίσει την πέμπτη θέση μόνο με 7 μήνες προπόνησης.

Ζει στα Σεπόλια με τους άνεργους γονείς του και παρά την οικονομική δυσκολία να τα φέρει βόλτα μια οικογένεια την δική του σύνταξη των 750 ευρώ, εκείνος πάντα έχει πίστη ότι τα καλύτερα θα έρθουν και αγωνίζεται γι’ αυτό. 

-Γιάννη πως βιώνεις την καραντίνα και το lockdown ;

«Την καραντίνα την περνάω στο σπίτι διαβάζοντας μιλώντας στο κινητό με φίλους και με ουσιαστική ξεκούραση. Έχω σκεφτεί αυτό τον μήνα την καραντίνα πως θα την περάσω. Για πέντε μήνες έκανα προπόνηση για τον προχθεσινό μου αγώνα και τώρα ουσιαστικά για εμένα  είναι περίοδος ξεκούρασης. Η παρα-αθλητές αγωνίστηκαν στο Σχηματάρι και έκανα εκεί ένα πανελλήνιο ρεκόρ στα 400 m στην κατηγορία μου και είμαι πολύ χαρούμενος γιατί πήγε καλά. Μετά από κάθε αγώνα όμως ακόμη και όταν πηγαίνω καλά κοιτάζω πάντα τα λάθη μου και προσπαθώ μετά να τα διορθώνω και να τα βελτιώνω. Αγωνιστήκαμε όλοι αθλητές που βρισκόμαστε μόνο στην Ελλάδα. Προετοιμαζόμαστε όλοι για τους Παραολυμπιακούς του 2021 στο Τόκιο, είναι αυτοί που δεν έγιναν το 2020.Κάναμε λοιπόν όλοι τον αγώνα μας έτρεξα και εγώ και έκανα πολύ καλό χρόνο που ήταν Πανελλήνιο ρεκόρ. Για εμάς ήταν η λήξη της σεζόν και τώρα έχουμε ξεκούραση και ήρθε το lockdown.»

«Εξαιτίας της πανδημίας  υπάρχει κίνδυνος
να καταστραφεί η χρονιά των αθλητών και ας λέει ο κ.Χαρδαλιάς το αντίθετο.»

-Τι σημαίνει για έναν αθλητή το lockdown;

«Πρώτη φορά μου το ρωτάνε αυτό! Εμείς το Μάρτιο έχουμε πάλι αγώνες και για έναν αθλητή αυτό είναι ότι χειρότερο να μείνει δύο μήνες χωρίς να αθληθεί. Από τη στιγμή που στο lockdown δεν σε αφήνει να κάνεις προπόνηση και μιλάω για τον αθλητή που είναι επαγγελματίας που στην ουσία είναι η ζωή του αυτό, υπάρχει κίνδυνος να χάσει τη χρονιά διότι ο αθλητής εξελίσσεται και βελτιώνεται οπότε καταστρέφεται η χρονιά κι αν είναι παραπάνω από 1-2 ή 3 μήνες μπορεί να καταστραφεί και μια καριέρα από αυτό είναι τόσο πολύ σημαντικό. Φανταστείτε οι αθλητές που έχουνε χορηγίες συμβόλαια πάνε πολύ πίσω.          Βγήκε ο κύριος Χαρδαλιάς και είπε ότι ο ένας μήνας δεν θα επηρεάσει τους αθλητές. Αυτά ήταν τα λόγια του. Δεν είναι έτσι και όταν δε γνωρίζεις κάποια πράγματα, δεν μπορείς να μιλάς γι’ αυτό. Ο ένας μήνας και μόνο, μπορεί να κάνει πολλή ζημιά σε μία καριέρα. Και εδώ δε μιλάμε για ένα μήνα, μιλάμε για ήδη δύο μήνες. Μιλάμε για καταστροφή και δεν υπερβάλλω. Θα έπρεπε να ληφθούν μέτρα και να κάνουμε προπόνηση.»

«Περιμένουμε να εγκριθεί η λίστα των αθλητών για να κάνουμε προπονήσεις
και να μην χάσουμε την Ολυμπιάδα του 2021»

 

«Για εμένα το δεύτερο lockdown  αντιλαμβάνομαι ότι είναι απαραίτητο, για τις συνθήκες που έχουμε και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι δυστυχώς. Πρέπει να είμαστε νομοταγείς και να σεβαστούμε τον πλησίον μας και όλη την κατάσταση και το σημαντικότερο είναι για όλους μας, να λες αν είναι τα κατάλληλα μέτρα και κατάλληλες συνθήκες για να επιβιώσουμε όχι από το lockdown αλλά από αυτά που έρχονται στο μέλλον.                                                                    Μιλάμε για μία οικονομική καταστροφή, επαγγελματική καταστροφή, με τόσες επιχειρήσεις και τόσα προβλήματα. Εγώ σαν αθλητής πρέπει να κάνω την προπόνηση μου στο στάδιο γιατί θα επηρεάσει την καριέρα μου. Αν χάσω την Παραολυμπιάδα δε μου μένει και τίποτα άλλο. Εγώ τον Μάρτιο πρέπει να πιάσω όρια, πως θα τα πιάσω τα όρια μου αν δεν προπονηθώ. Από τα λάθη της προηγούμενης καραντίνας ίσως πρέπει να διορθωθούμε. Ακόμη περιμένουμε να γίνουν οι απαραίτητες κινήσεις από το Υπουργείο Αθλητισμού για τους Παραολυμπιονίκες και τους αθλητές της Παρολυμπιάδας. Να μπούμε κι εμείς γρήγορα να κάνουμε κι εμείς την προπόνηση μας. Πρέπει να σταλεί η λίστα των ονομάτων από την ομοσπονδία και να βγει η έγκριση. Ελπίζουμε να γίνουν γρήγορα αυτά και να μη χάσουμε χρόνο.»

«Ο αθλητής πρέπει να γυμνάζεται και να ξεκουράζεται
όχι να ξεκουράζεται μόνο»

 

-Σε έχει καταβάλλει ψυχολογικά η κατάσταση, πολλοί λένε πως έχουμε εθνική κατάθλιψη με όλα αυτά που συμβαίνουν . Εσύ πως το αντιμετωπίζεις; 

«Είναι μια κατάσταση δύσκολη. Και οι δύσκολες καταστάσεις πάντα σε ρίχνουν ψυχολογικά. Όλο αυτό όμως είναι μέσα μας και είναι πως θα το πάρουμε εμείς πως θα το εκλάβουμε και πως θα το αφήσουμε να μας επηρεάσει. Σίγουρα θα μας φέρει προβλήματα. Το θέμα είναι να δούμε την θετική πλευρά κι αν δεν υπάρχει, να πούμε ότι αυτή τη στιγμή έτσι είναι τα πράγματα και να κάνουμε ό,τι μπορούμε με στόχο με κίνητρο και με δουλειά. Να εξελιχθούμε, να αλλάξουμε πορεία, να πιέσουμε, να δουλέψουμε περισσότερο, να εξελίξουμε σε άλλους τομείς. Οι περίοδοι βαρεμάρας και απραξίας είναι περίοδοι εξελίξεις. Το προηγούμενο lockdown το εκμεταλλεύτηκα και ξεκουράστηκα, το μόνο μου άγχος, ήταν να μη γίνει η Ολυμπιάδα, γιατί αν γινόταν η Ολυμπιάδα θα είχαμε πρόβλημα. Ο αθλητής πρέπει να γυμνάζεται και να ξεκουράζεται όχι να ξεκουράζεται μόνο. Ξεκουράστηκα αναθεώρησα, έμαθα πράγματα, διάβασα πράγματα, ήταν μία εμπειρία το πρώτο lockdown.»

-Έχουν περάσει και οχτώ χρόνια από εκείνο το βράδυ του ατυχήματος που σου άλλαξε τη ζωή και πριν λίγες ημέρες είχες την επέτειο. Τι σκέφτεσαι εκείνη την ημέρα ; 

«Είναι η θλιβερή επέτειος των οχτώ χρόνων από το βράδυ του ατυχήματος μου που μου άλλαξε όλη τη ζωή. Φέτος ήρθε η ημερομηνία της επετείου και δεν το θυμήθηκα καν. Δε με επηρεάζει πια, δεν το σκέφτομαι, έχω κερδίσει πολλά από αυτή την άσχημη εμπειρία και δεν θα γύρναγα πίσω από αυτή. Έχω φτιάξει τη ζωή μου πάνω σε αυτό που είμαι τώρα, κι αυτός είμαι πλέον. Είμαι ένας άνδρας 28 χρονών και στα περισσότερα χρόνια που είμαι ενήλικας τα περισσότερα είμαι ακρωτηριασμένος. Φέτος, ήταν η πρώτη χρονιά που ξέχασα την επέτειο, κάθε χρόνο ερχόταν η μαμά μου, μιλούσαμε, θυμόμασταν τη μέρα, τώρα πια το μυαλό μου δεν πάει πίσω, μόνο μπροστά.»

«Ναι φοβήθηκα, κόντεψα να πεθάνω ,όμως έχασα τα πόδια μου
και είδα την άλλη πλευρά του νομίσματος.»

-Με εντυπωσιάζει θετικά το γεγονός ότι είσαι πάντα χαμογελαστός. Σε θυμάμαι έτσι ακόμη και την ημέρα που σε γνώρισα στο σπίτι σου και σου παραδώσαμε την επιταγή με τα χρήματα που συγκέντρωσε ο κόσμος τότε. 

Δεν έκλαψα, δεν λυπήθηκα, δεν αντέδρασα άσχημα με τον ακρωτηριασμό μου. Μάλλον έχει να κάνει με το χαρακτήρα μου, γιατί ενώ όλοι οι άνθρωποι έχουμε τη δύναμη μέσα μας να ξεπεράσουμε όλα αυτά, στην ουσία το χαμόγελο, είναι το όπλο για να ξεπεράσεις τα πάντα. Όταν κοιτάς τα πράγματα με αυτή την οπτική που σε κάνει να χαμογελάς, τότε όλα γίνονται, όλα είναι εφικτά και όλα μπορείς να τα ξεπεράσεις. Τράβηξα ότι τράβηξα, πέρασα ότι πέρασα, αλλά δεν έμεινα σε αυτό. Για παράδειγμα, έγινε το ατύχημα και πονούσα πολύ, την άλλη μέρα  σκέφτηκα ότι είχα σωθεί, είχα τους γονείς μου δίπλα μου και ήμουνα ήρεμος, παρά την δυσκολία, αλλά σκέφτομαι ότι είχα ξεπεράσει τα πολύ-πολύ δύσκολα. Εγώ έμεινα σε αυτό, δεν έμεινα στο ότι με χτύπησε το τρένο και έχασα τα δύο μου πόδια. Ναι φοβήθηκα, κόντεψα να πεθάνω την προηγούμενη μέρα. Είδα την άλλη πλευρά του νομίσματος. Όλα τα άσχημα σε μαθαίνουν πράγματα, αλλά δεν πρέπει να μένουν στο μυαλό και να σε καθορίζουν, πρέπει μόνο για να σε διδάξουν πράγματα και να αλλάξει ζωή σου. Μαθαίνω από τα δύσκολα και εξελίσσομαι.»

«Εγώ για να κάνω καθημερινά απλά πράγματα, πρέπει να βάλω κάλτσες,
να βγάλω κάλτσες, να βάλω πόδι ,να βγάλω πόδι.»

 

-Υπάρχει κάτι που εξ αιτίας του ακρωτηριασμού, σου λείπει και δεν μπορείς να το κάνεις; 

«Το ένστικτο των ζωντανών οργανισμών και το ένστικτο της επιβίωσης υπάρχει μέσα μας και γι’ αυτό εξελισσόμαστε και επιβιώνουμε σαν άνθρωποι. Εγώ αυτή τη στιγμή, με τα πόδια που έχω, και έτσι όπως είμαι, μου αρέσουν κάποια πράγματα, αλλά αυτά τα πράγματα κοιτάζω να τα κάνω ακόμα καλύτερα και να εξελιχθώ. Δεν μπορώ να παίξω ποδόσφαιρο, αν ήμουν ποδοσφαιριστής και μου συνέβαινε αυτό, θα ήταν πολύ πιο δύσκολη ζωή μου και δεν θα είχα πολλά εμπόδια να ξεπεράσω μέσα μου. Με τα προσθετικά πόδια, δεν μπορώ να κάνω σίγουρα κάποιες κινήσεις, αλλά αυτή τη στιγμή δε με ενδιαφέρει, γιατί κάνω άλλες κινήσεις που μου αρκούν. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι έτσι, το κάνεις αλλιώς, δεν μπορείς να το κάνεις καθόλου, κάνεις κάτι άλλο. Έτσι είναι τα πράγματα. Η μεγαλύτερη δυσκολία που έχω είναι πρακτική. Εγώ για να κάνω καθημερινά απλά πράγματα, πρέπει να βάλω κάλτσες, να βγάλω κάλτσες, να βάλω πόδι, να βγάλω πόδι. Έχω μία διαδικασία στο βάλε, βγάλε των ποδιών που με κουράζει. Για έναν άλλον άνθρωπο θα πει, πάω σπίτι, κάνω ντουζάκι, ετοιμάζομαι, βγήκα. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Και δυστυχώς ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει αυτό γύρω μας.» 

-Τι θέλεις να πεις με αυτό; Τι δεν καταλαβαίνει και για ποιες περιπτώσεις αναφέρεσαι;

«Πρέπει να καταλάβει ο κόσμος ότι αυτή η νοοτροπία πρέπει να αλλάξει και μιλάω για την προτεραιότητα των ατόμων με αναπηρία. Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει ότι εμείς ζούμε πολύ μεγάλη ταλαιπωρία στην καθημερινότητά μας και δεν μπορούμε να χάνουμε χρόνο στο να περιμένουμε σε ουρές. Έχουμε στη μέρα μας άλλα ντράβαλα τα οποία δεν μπορεί να το καταλάβει ο κόσμος, τι ταλαιπωρία περνάμε να ετοιμαστούμε για να βγούμε έξω και να επιστρέψουμε σπίτι μας. Έχουν προτεραιότητα τα άτομα με αναπηρία. Ξέρω ανθρώπους που λένε ‘’καλά αυτός δεν μπορεί να περιμένει επειδή είναι στο αμαξίδιο ή επειδή δεν έχει δύο πόδια;’’. Δεν είανι αυτό στην ουσία το πρόβλημα αλλά ο χρόνος που χάνει στην καθημερινότητά του λόγω της αναπηρίας. Το αυτονόητο για το ότι προηγούνται πάντα τα άτομα με αναπηρία έχει πια εξαφανιστεί»

«Όποτε είχα σχέση, τα κορίτσια μου
 προσαρμόζονταν με την κατάσταση»

-Προσωπική ζωή έχεις και αν ναι πως αντιδρά η κοπέλα σου;

«Με την κοπέλα μου, όποτε είχα κάποια σχέση, είτε μακροχρόνια είτε περιστασιακή, προσαρμοζόμασταν. Δεν έδειχνα την δυσκολία των πραγμάτων, αλλά την αναγκαιότητα και την πρακτικότητα ότι αυτό είναι έτσι για εμένα. Επομένως δεν διακρίνω κάποια παραξενιά ή περιέργεια από την πλευρά της κοπέλας και προσαρμόζεται με αυτό που είμαι εγώ. Μπορεί να υπάρχει μία διαφορετικότητα και να συγκεκριμένος τρόπος, αλλά είναι πια συνήθεια. Αν είχα εγώ πρόβλημα, θα το εισέπραττε και η κοπέλα, αλλά εγώ δεν έχω. Τα όρια τα βάζουμε εμείς. Έχουμε δεν έχουμε πόδια, δυσκολίες θα έχουμε. Μετά από χρόνια φαντάζομαι το τον εαυτό μου παντρεμένο με παιδιά. Αργότερα όμως. Δεν έχω χορτάσει ακόμη την “ελευθερία” μου.»

-Η οδήγηση για έναν άνθρωπο χωρίς πόδια είναι δύσκολη; 

«Εγώ πριν το ατύχημα δεν οδηγούσα και τώρα διαβάζω για να δώσω εξετάσεις και να μπω στη διαδικασία να πάρω το δίπλωμα μου, το έχω πολύ μεγάλη ανάγκη. Και εδώ και καιρό το είχα σε μεγάλη αναβολή. Ο τρόπος που θα οδηγήσω θα είναι με χειρόγκαζο, δηλαδή θα είναι ένας λεβιές σε ένα αυτόματο αμάξι και με το χέρι μου θα το πηγαίνω μπρος πίσω και θα είναι γκάζι φρένο και με το άλλο θα κρατάω το τιμόνι. Αυτό θα μου λύσει τα χέρια. Προς το παρόν μετακινούμε μόνο με τα ΜΜΜ και κάνω όλες μου τις δουλειές.»\

«Κυκλοφορώ με τα ΜΜΜ και οι άνθρωποι
μου ζητούν να τους διηγηθώ γιατί δεν έχω πόδια»

 

-Όταν σε βλέπουν στα μέσα μαζικής μεταφοράς πως αντιδρά ο κόσμος;

«Κάποτε αντιδρούσαν περίεργα τώρα πια είναι σαν να ξέρει ο κόσμος ποιος είμαι και τι έχω. Τότε ήταν μία μεταβατική περίοδος. Όταν χτύπησα τότε, ξαφνικά στο νοσοκομείο βρέθηκε ένα περιοδικό μπροστά μου με τον Όσκαρ Πιστόριους. Τότε, αυτός ο άνθρωπος, ήταν γνωστός αθλητής και ένιωσα σαν αυτό να γίνεται για μένα. Τώρα που το έπαθα εγώ αυτό, το έμαθαν πολλοί άνθρωποι και στην Ελλάδα. Με το που σηκώθηκα ήθελα φοράω το σορτσάκι μου να πηγαίνω στην προπόνηση μου και να μη φοράω παντελόνι, γιατί πνίγομαι, με βλέπει πολύς κόσμος στα ΜΜΜ. Ο κόσμος με κοιτούσε με περιέργεια, γυρνούσαν, ξαναγυρνούσαν, σαν να λένε είναι δυνατόν να τον βλέπω μπροστά μου; Απίστευτο. Πολλοί με ρωτάνε τι έγινε, πως συνέβη αυτό, τους λέω την ιστορία μου και την έχω πει εκατοντάδες φορές μέσα στα ΜΜΜ. Είναι πολύ ενδιαφέρον το ότι πλέον ο κόσμος ξέρει, γι’ αυτό και πια με ρωτάνε σπάνια. Ο κόσμος ενημερώνεται, μαθαίνει και γνωρίζει πια. Με τα μικρά παιδιά είναι αλλιώς, κάποια φοβούνται όταν με βλέπουν, αλλά όταν τους κάνω λίγο πλάκα χαλαρώνουν και μιλάνε και μου λένε αααα σιδερένια πόδια, τι έχουν τα πόδια σου; Βλέπω παιδιά που με τη μαμά τους έρχονται με πλησιάζουν και με ρωτάνε και λένε μαμά μαμά μαμά κοίτα.»

«Όταν είδα μπροστά μου τον Βασίλη Δοσούλα δεν κατάλαβα 

ότι δεν είχε πόδια, και είπα άρα κι εγώ θα περπατήσω κάποτε»

 

-Έχεις συναντήσει ποτέ παιδιά με ακρωτηριασμό κάτω άκρων ;

«Είμαι πολύ χαρούμενος που πολλά παιδιά που έχουν το ίδιο πρόβλημα με εμένα, έχουν έρθει και με έχουν πλησιάσει για να μιλήσουμε και να βοηθήσουμε τις ίδιες περιπτώσεις με τη δική μου. Ο Άγγελος Χρονόπουλος, ο τεχνικός που φτιάχνει τα πόδια μου, μου έχει πει πολλές φορές και έχουμε πάει σε αρκετά παιδιά να τους δούμε και να τους μιλήσουμε. Το ίδιο, είχε συμβεί και με μένα τότε με το Βασίλη Δοσούλα, που είχε έρθει στο νοσοκομείο με παντελόνι και δεν φαινόταν ότι δεν είχε πόδια, συνοδεύοντας την Μαρία την τεχνικό από την εταιρία Rehabline που έχουν τα πρόσθετα μέλη. Όταν ήρθε στο νοσοκομείο, δεν κατάλαβα ότι δεν είχε πόδια και ήταν ακρωτηριασμένος, η μητέρα μου το είπε. Από εκείνη τη hμέρα είπα, ωραία, θα σηκωθώ, θα περπατήσω και όλα θα είναι καλά. Ή παρουσία του Βασίλη μου έδωσε πολύ δύναμη και κουράγιο, μου άλλαξε όλη την εικόνα που είχα για το μέλλον μου. Και τώρα έφτασα όχι απλά να σηκώνομαι, όχι απλά να περπατάω, αλλά να τρέχω και να αγωνίζομαι.»

«Όταν είδα ένα περιοδικό με τον Όσκαρ Πιστόριους, σκέφτηκα
ότι μπορώ κι εγώ να τρέξω και να γίνω αθλητής»

-Ο αθλητισμός πως εισέβαλε στην ζωή σου; 

«Όλα έγιναν ξαφνικά, όταν στο νοσοκομείο κάποιος, άφησε ένα περιοδικό που είχε εξώφυλλο τον Όσκαρ Πιστόριους. Ήταν για εμένα καθοριστικό, γιατί σκέφτηκα ότι θα μπορέσω και εγώ να τρέξω και γιατί όχι να αθληθώ. Οπότε στην ουσία, λέω θα σηκωθώ, θα σταθώ στα πόδια μου και μόλις νιώσω έτοιμος θα μπω στη διαδικασία να ξεκινήσω και όπου φτάσει. Περνάει ο καιρός με τις πατερίτσες και συναντάω έναν φίλο μου δημοσιογράφο και μου λέει γιατί δεν πας να αθληθείς; Μου έκλεισε ένα ραντεβού με μία γνωστή του από την Παραολυμπιακή Ομοσπονδία την Φιλιώ και μετά πήραν όλα τον δρόμο τους. Εκεί γνώρισα τον Νεκτάριο, ήταν αθλητής και προπονητής. Με τον Νεκτάριο είμαστε μαζί μέχρι και σήμερα, μόνο αυτό σου λέω. Ξεκινήσαμε, πήγα την πρώτη ημέρα, κάναμε κάποιες ασκήσεις, είδε πόσο το θέλω, πόσο το προσπαθώ. Άρχισα να γυμνάζομαι, να γίνομαι πολύ δυνατός, έκανα ακριβώς αυτά που μου έλεγε στην τεχνική. Στους πρώτους αγώνες έκανα και πανευρωπαϊκό ρεκόρ στο δίσκο και στο ακόντιο, και όταν γύρισα την επόμενη χρονιά έκανα παγκόσμιο. Μέσα σε ένα χρόνο κατάφερα να τρέξω το 2016 και να συμμετάσχω στην Παραολυμπιάδα του Ρίο.»

-Η συμμετοχή σου στην θεατρική παράσταση της Επιδαύρου τι σημαίνει για εσένα; 

«Τότε πήγα και στην Επίδαυρο. Είχα το ρόλο του Δία σε μία γκεστ εμφάνιση, κάτι που μπόρεσα και υποστήριξα και πήρα ένα πολύ ωραίο μήνυμα. Μπήκα με ένα ωραίο τρόπο βατό, στον χώρο της ηθοποιίας και νιώθω πως έχω μία κλήση. Μέσα σ’ αυτό το χώρο είδα πόσο δύσκολο είναι αυτό το επάγγελμα και πως πραγματικά ο ηθοποιός σημαίνει φως. Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία ήρθε απρόσμενα. Ο σκηνοθέτης Νίκος Καραθάνος, ήθελε να περάσει ένα μήνυμα με μένα εκεί και ήθελε έναν τέτοιο άνθρωπο. Ακόμη θυμάμαι την πρώτη πρόβα με το θίασο. Ήταν μία εκπληκτική εμπειρία για εμένα.»

«Οικονομικά υπάρχουν σοβαρές δυσκολίες.
Ακόμη περιμένουμε τα λεφτά μας από το 2017»

 

-Οικονομικά ένας αθλητής του δικού σου επιπέδου μπορεί να ζήσει άνετα στην Ελλάδα του 2020;  

«Φαντάζομαι σε 10 χρόνια τον εαυτό μου, επιτυχημένο αθλητή και ακόμη ενεργό. Αν και επειδή με ρωτάς, οικονομικά είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Υπάρχουν όμως κάποιες απολαβές και κάποιες καλές χορηγίες. Σκεφτείτε ότι εμείς, ακόμη περιμένουμε τις απολαβές του 2017 που θα τα παίρναμε το 2019 από το κράτος. Πάντα τα παίρνουμε μετά από ενάμιση χρόνο. Τα περιμέναμε τον Ιούλιο και τελικά το Σεπτέμβριο, μας είπανε ότι θα τα πάρουμε τον Δεκέμβριο. Αυτά τα λεφτά, τα δούλεψα, έκανα ρεκόρ, τα αξίζω, τίμησα την Ελλάδα και μου τα έχουν αργήσει ενάμιση χρόνο. Με τα 750 € που παίρνω εγώ το επίδομα αναπηρίας, είναι το μοναδικό που μπαίνει μέσα στο σπίτι μας. Πώς θα ζήσουμε, τι θα κάνουμε; Παλέψαμε μέχρι τώρα με κάποια λεφτά που είχα πάρει εγώ πριν καιρό. Αλλά θέλω να πιστεύω πως κάποιοι, θα κάνουν σωστά τη δουλειά τους και θα πάρουμε τα χρήματα μας γρήγορα. Δώστε μας τουλάχιστον αυτά που μας χρωστάς κράτος, δε φτάνει που δε βοήθησες τον αθλητισμό όπως του αρμόζει, τουλάχιστον να πάρουμε τα λεφτά μας.»

Σχετικές αναρτήσεις

Σταύρος Νικολαϊδης :Το παρασκήνιο της υποψηφιότητάς του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η οικογενειακή ζωή

Newsroom E

Ηλίας Χατζηγεωργίου: Όλα όσα πρέπει να ξέρουν επιχειρηματίες και εργαζόμενοι

News Room A

Γιάννης Κεφαλογιάννης: Ο Μεγάλος Περίπατος, τα ηλεκτροκίνητα ΙΧ και οι αερομεταφορές εν μέσω κορονοϊού

News Room A