Για πρώτη φορά μετά από περίπου 40 χρόνια από την τελευταία μεγάλη αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου το Υπουργείο Δικαιοσύνης φέρνει μεγάλες αλλαγές μέσα από το σχέδιο Νόμου για την συνεπιμέλεια.
Στο newsit.gr και την Μάγδα Τσέγκου μιλούν δύο μπαμπάδες από τον πιστοποιημένο κοινωνικό φορέα για τη γονεϊκή ισότητα και τα δικαιώματα του παιδιού «γονείς».
Ο Πάρης Κομποτής, ωφελούμενος από τις δράσεις του φορέα και ο Δημήτρης Καλαποθαράκος μέλος του Δ.Σ. εξηγούν τι είναι η συνεπιμέλεια των παιδιών τους, ποια είναι τα θετικά και τα αρνητικά σημεία του Νομοσχεδίου και ποιος θα είναι ο ρόλος του διαμεσολαβητή μεταξύ των γονέων.
Τι είναι η συνεπιμέλεια
«Η συνεπιμέλεια, είναι αυτό που λέμε συνανατροφή, συναπόφαση συν μοίρασμα, συν φροντίδα, είναι το συν στην επιμέλεια. Νομικά, η συνεπιμέλεια είναι αυτό που λέμε άσκηση από κοινού γονικής μέριμνας, δηλαδή κοινή επιμέλεια την οποία έχουμε όταν είμαστε παντρεμένοι και σύμφωνα με το νέο νομοσχέδιο τουλάχιστον που έχουμε υπόψιν μας, θα έχουμε την, από κοινού άσκηση της γονικής μέριμνας ,δηλαδή την κοινή επιμέλεια δηλαδή την συνεπιμέλεια και μετά το διαζύγιο. Συναποφασίζουν δηλαδή οι γονείς για οτιδήποτε θέμα έχει να κάνει με το παιδί, το φροντίζουν από κοινού, όπως κάνουν και στο γάμο. Είναι σαν να λέμε το διαζύγιο είναι των γονιών και όχι με το παιδί. Για το παιδί δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα αν χωρίσουν οι γονείς του. Αυτό σημαίνει από κοινού ανατροφή. Αυτό σημαίνει συνεπιμέλεια»
Είναι μία δικαίωση για κάθε οικογένεια με χωρισμένους γονείς
«Είναι δικαίωση για τους μπαμπάδες, είναι δικαίωση για τις μαμάδες, είναι δικαίωση για τις γιαγιάδες, για τους παππούδες, για όλους τους συγγενείς. Μέχρι τώρα, το παιδί όταν δύο γονείς χωρίζανε και αντιδικούσαν, αυτό που γινόταν ήταν να πάνε στο δικαστήριο και να αφαιρείται από τον έναν γονιό η επιμέλεια και να ανατίθεται αποκλειστικά στον άλλον. Αυτό τι σημαίνει όμως στην πράξη στην πράξη; Σημαίνει ότι μετατρέπεται ο γονέας σε θείο, σε συγγενή μακρινό κοντινό ή ανάλογα με το χρόνο που επικοινωνείς. Πάντως δεν είναι γονιός, δεν αποφασίζει, δεν φροντίζει. Απλά, το παιδί θα πηγαίνει κάποιες επισκέψεις, κάποιες διανυκτερεύσεις του μήνα. Αυτό δεν είναι γονιός, αυτό είναι ο θείος του, εγώ με τα ανίψια μου, αυτό κάνω στα ανίψια μου. Στην κόρη μου, δεν γίνεται να είναι το ίδιο. δεν είμαι ο θείος της κόρης μου. Είμαι ο πατέρας! Είμαι ο γονιός του και αυτό κατά κάποιο τρόπο μπορεί να πει κάποιος ότι είναι Δικαίωση από την άποψη ότι αυτοί που θέλουμε να συναναθρέψουμε το παιδί μας, θα έχουμε τη δυνατότητα να το κάνουμε. Είναι Δικαίωση για τις μανάδες γιατί δεν φορτώνονται πια όλη την ευθύνη και όλη την υποχρέωση ανατροφής ενός παιδιού, με αποτέλεσμα να έχουμε περισσότερο χρόνο ελεύθερο και για την προσωπική τους ζωή, το παιδί βεβαίως είναι πάνω από όλα, το οποίο είναι ισορροπημένο, γιατί ανατρέφεται και από τους δύο γονείς του όπως και στο γάμο. Για το παιδί δηλαδή ένα διαζύγιο δεν αλλάζει κάτι θεωρητικά τουλάχιστον, ενώ οι γονείς μένουν σε διαφορετικά τα σπίτια από το παιδί συνεχίζει να ανατρέφεται και από τους δύο γονείς μαζί.»
Έτσι είναι η ζωή για έναν πατέρα έχοντας την επιμέλεια δύο παιδιών
«Αν έχεις θέληση να φροντίζεις, κάνεις ακριβώς το ίδιο πράγμα το οποίο κάνεις και μέσα στο γάμο, το κάνεις και εκτός γάμου, μετά το διαζύγιο. Η ζωή των παιδιών έχει αλλάξει, σίγουρα θα ήταν καλύτερα να είναι κοντά στα παιδιά και η μητέρα και μάλιστα για αυτό και είμαι ενεργό μέλος του συλλόγου «γονείς», γιατί παλεύουμε για τη γονεϊκή ισότητα με τον όρο, όσον αφορά τη δικιά μου άποψη, να μην υπάρχει ενδοοικογενειακή βία στην οικογένεια. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει ενδοοικογενειακή βία, θα πρέπει να υπάρχει ισότητα, να μπορεί και η μάνα να βλέπει τα παιδιά όποτε θέλει ή αντίστοιχα ο πατέρας όποτε θέλει. Ο χωρισμένος και να μην είναι ο πατέρας του κάθε δεύτερου Σαββατοκύριακου και ένας απλός καταθετικός λογαριασμός ο οποίος θα μπαίνει διατροφή. Γιατί σύμφωνα με το παλιό οικογενειακό δίκαιο είναι ένας λογαριασμός όπου μπαίνει η διατροφή και κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακου. Τώρα δεν θα αλλάξει κάτι σε μένα στην προσωπική μου ζωή. Εύχομαι για όλα τα παιδιά να αλλάξει προς το καλύτερο, έτσι ώστε να πάψουν οι αντιδικίες, οι έριδες και να έχουν ίσο χρόνο τα παιδιά και με τους δύο γονείς.»
Τι θα αλλάξει ως προς την κατοικία της διαμονής των παιδιών και την επικοινωνία
«Για τους γονείς που ήδη έχουν δικαστική απόφαση και έχουν οργανώσει τη ζωή τους, δίνεται η δυνατότητα να συμφωνήσουν σε κάτι άλλο. Πάρα πολλοί γονείς βλέπουν μετά από αρκετό χρονικό διάστημα και έχοντας φύγει τα αρνητικά συναισθήματα του διαζυγίου, έχουν συνειδητοποιήσει ότι αυτό το μοντέλο δεν λειτουργεί και το κάνουν ήδη στην πράξη με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Για αυτούς τους γονείς λοιπόν υπάρχει δυνατότητα να πάνε στο δικαστήριο και να πάνε να συμφωνήσουν σε κάτι διαφορετικό από ότι έλεγε η δικαστική απόφαση. Επίσης δίνονται σε κάποιους που έχουν κάποιο θέμα απόστασης ή να τροποποιηθεί η απόφαση με τέτοιο τρόπο ώστε να βελτιώσουν το χρόνο που θα έχει το παιδί. Αυτό όμως που είναι σημαντικό είναι ότι από εδώ και πέρα θα καλλιεργηθούν με διαφορετική κουλτούρα, με μία κουλτούρα συνεργασίας των γονέων μεταξύ τους, όταν χωρίζουν, να κάθονται στο ίδιο τραπέζι. Αυτό θα αλλάξει και αυτό είναι βασικό να αλλάξει. Έτσι θα καλλιεργηθεί μία κουλτούρα συνεργασίας. Όταν χωρίζουν να κάθονται κάτω να συμφωνούν για το παιδί, να συμφωνούν για ότι άλλο θέλουν και να τελειώνει ο έγγαμος βίος τους με τις καλύτερες προϋποθέσεις, χωρίς να στερεί για το παιδί κάποιον από τους δύο από δω και πέρα. Πρέπει να παύσει το παιδί να είναι έπαθλο από τον ένα γονέα ή από τον άλλο. Αν γίνει η συνεπιμέλεια, αυτομάτως θα ακολουθήσει και η συνεργασία των γονιών. Έχοντας αυτή την επιλογή ο δικαστής βάζοντας την συνεπιμέλεια επάνω στο τραπέζι αναγκαστικά οι γονείς θα αναγκαστούν να συνεργαστούν να τα βρούνε και αυτό θα θελήσει το παιδί.»
Ποιος ο ρόλος του διαμεσολαβητή
«Ο διαμεσολαβητής, είναι να το πούμε έτσι απλά, ο «κουμπάρος» το διαζύγιο, είναι ο καλός άνθρωπος, ο ουδέτερος ο άνθρωπος. Αυτός είναι ο διαμεσολαβητής, ο οικογενειακός διαμεσολαβητής δεν είναι απαραίτητο να είναι δικηγόρος, μπορεί να είναι ψυχολόγος, μπορεί να είναι κοινωνικός λειτουργός, μπορεί να είναι οτιδήποτε έχει κάνει εκπαίδευση για διαμεσολαβητή και μετά έχει κάνει εκπαίδευση οικογενειακού δικαστικού δικαίου. Εδώ τι γίνεται; Βρίσκουμε έναν άνθρωπο, ο όποιος λέγεται διαμεσολαβητής από τη λίστα του Υπουργείου Δικαιοσύνης, ο οποίος έχει εκπαιδευτεί και είναι πιστοποιημένος και είναι κοινής αποδοχής. Με τους δικηγόρους μας, ο καθένας στο τραπέζι αυτό του διαμεσολαβητή, με μία ειδική διαδικασία τους οδηγεί να συμφωνήσουν. Τους οδηγεί στο να βρουν λύσεις όμως βασική προϋπόθεση όπως ξέρετε σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση είναι να πάμε επί ίσοις όροις. Αν δεν γίνεται μία διαπραγμάτευση επί ίσοις όροις, δεν είναι διαπραγμάτευση. Είναι μία υπογραφή άνευ όρων είναι μετά όρων. Θα πρέπει λοιπόν επειδή το παιδί το έχουμε κάνει δύο γονείς και επειδή και οι δύο γονείς είναι υπεύθυνοι και πρέπει να είναι τα υλικά για το χαρακτήρα του είναι απαραίτητο να έρχονται και από τις δύο πλευρές ισορροπημένα συνήθως, θα πρέπει να βρούμε έναν ισορροπημένο τρόπο που ανάλογα με τις συνθήκες τις δικές μας εργασίας μας καθημερινότητας που ζούμε, τι κενό χρόνο έχουμε τι περιβάλλον έχουμε με αυτές. Με αυτές δυνατότητες να καθίσουμε να βρούμε ένα λειτουργικό πρόγραμμα καθημερινότητας το οποίο εξυπηρετεί καταρχήν το παιδί για το συμφέρον του και δευτερευόντως το συμφέρον και την καθημερινότητα των δύο γονέων.»