Η Σεμίνα Διγενή, έχει γράψει την δική της ιστορία στην δημοσιογραφία και έχει δημιουργήσει τηλεοπτικές εκπομπές που αργότερα μιμήθηκαν πολλά κανάλια. Τελικά δεν μυθοποίησε κανένα ρόλο της, ενώ έχει ενοχές για τα κενά που άφησε ο ρόλος της, ως μητέρα. Φέτος, ήταν η κινητήριος δύναμη στην εκπομπή “Έλα και θα δεις” ,η οποία ολοκληρώνει τα επεισόδια της σύντομα, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις και κρατώντας ως ενθύμιο την σχέση της με τον Θοδωρή Αθερίδη!
Συνέντευξη στον Γιώργο Κουτσουρλή
Εκτός από τις εκπομπές ερευνητικής δημοσιογραφίας και τις μεγάλες συνεντεύξεις, έχετε διαπρέψει τηλεοπτικά και σε εκπομπές -που καθιερώσατε εσείς και ακολούθησαν όλοι- με πρωταγωνιστές παρέες, κέφι, τραγούδι, νοσταλγία. Για ποιες αισθάνεστε περισσότερο περήφανη;
Αγάπησα περισσότερο το ρεπορτάζ, τις εκπομπές έρευνας -όπως το “Made in Greece”- , τις “Ιστορίες γι αγρίους” και τις μεγάλες συνεντεύξεις. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ήμουν περήφανη μόνο γι αυτές. Τώρα όμως, που καμμιά φορά τις βλέπω σε επαναλήψεις καναλιών, διαπιστώνω την πολύτιμη ιστορική αξία τους.. Πέρασαν απ’ αυτές και μου “ανοίχτηκαν” σπουδαίες προσωπικότητες της Τέχνης. Τελικά ναι, είμαι περήφανη και για αρκετές από αυτές.
-Δημοσιογράφος, παρουσιάστρια, συγγραφέας, πολιτικός! Ποιόν ρόλο τελικά απομυθοποιήσατε;
Κανέναν, γιατί ποτέ δεν έπεσα στην παγίδα να μυθοποιήσω κάποιον ρόλο!
-Ο ρόλος της μάνας αποδυναμώθηκε από το επάγγελμά σας;
Ο ρόλος της μάνας “χτυπήθηκε” πολύ από το ρόλο της δημοσιογράφου. Το μεγάλωμα των παιδιών μου, μου έλειψε πολύ στην δεκαετία του 90.
-Δίνετε την εντύπωση μιας απόμακρης γυναίκας. Θα μπορούσε να είναι και ένα χαρακτηριστικό προσωπικής άμυνας;
Δεν είμαι απόμακρη, είμαι αγοραφοβική, μοναχική και περισσότερο ντροπαλή από όσο δείχνω ή απ όσο υποψιάζεται κανείς.
-Η αίγλη της παλιάς τηλεόρασης μπορεί να επανέλθει; Και πώς;
Αίγλη δεν υπήρξε ποτέ στην τηλεόραση, δεν είναι αυτή η λέξη. Απλώς, ο χρόνος που περνάει, μας κάνει να νοσταλγούμε κάποιες καλές στιγμές της.
-Τί τίτλο θα δίνατε σε ένα βιβλίο για την ιστορία της τηλεόρασης;
“Ανεμοδαρμένα Ύψη”! Μπορεί να πρόκειταi για τίτλο παλιού μυθιστορήματος της Έμιλυ Μπροντέ, αλλά μια χαρά ταιριάζει στην πορεία της τηλεόρασης. Αυτά όμως τα ‘Ύψη” που τα έζησα και τα χόρτασα, (στα όρια της δυσπεψίας μάλιστα..), τώρα μοιάζουν κάπως σαν “Ανεμοδαρμένα Βάθη”.
-Στο πρώτο σας βιβλίο το “Κίτρινο Υποβρύχιο” που έγινε αμέσως best seller, περιγράφετε ένα συναρπαστικό ταξίδι σε μυθικά πρόσωπα και γεγονότα που κόβουν την ανάσα. Σήμερα τι θα σας ενδιέφερε να καταγράψετε;
Την κομμένη ανάσα του κόσμου, που έχει καταδικαστεί στην πιο μεγάλη βία, αυτή της φτώχειας! Που αναγκάζεται να γυρίσει πολλές δεκαετίες πίσω, που κινδυνεύει με κατάργηση του 8ώρου του, με κλειστά σχολεία και σχολές (ενώ τα δίδακτρα και τα ενοίκια τρέχουν), με πτυχία σε αναμονή, ζώντας την καταστολή με αύρες, συλλήψεις, δακρυγόνα, που του παρεμποδίζεται το δικαίωμα στη διαμαρτυρία και στην κινητοποίηση, ενώ βλέπει να ιδρύεται ακόμη και πανεπιστημιακή αστυνομία.
-Από όσα γνωρίζουμε ο κύκλος της εκπομπής “Έλα και θα δεις” με τον Θοδωρή Αθερίδη στο Μega, της οποίας είχατε την ευθύνη, ολοκληρώνεται στις 12/2.
Καλώς ολοκληρώνεται. Ήταν η σωστή στιγμή, για να νιώθουμε όλοι ικανοποιημένοι και πολύ καλύτερα. Προσωπικά, είχα στείλει πριν καιρό, γραπτό μήνυμα στη διοίκηση του σταθμού, που ενημέρωνα για την πρόθεση αποχώρησής μου. Η ολοκλήρωση αυτής της δουλειάς λοιπόν, που έγινε με τις καλύτερες προθέσεις και την τίμησαν με την παρουσία τους -σε συνθήκες πανδημίας-περίπου 100 προσωπικότητες της τέχνης, συνέβη τη σωστή στιγμή.
-Η συνεργασία σας με τον Θοδωρή Αθερίδη;
Ήταν άψογη. Εξαιρετικός συνεργάτης και καλός άνθρωπος.
-Γιατί πιστεύετε ότι η σημερινή τηλεοπτική εποχή διακρίνεται από fast food και reality εκπομπές; Πού αποδίδετε την επιτυχία τους;
Στο κοινό τους! Αυτές και οι ήρωές τους, τύπου Bachelor και Big Brother, είναι το παρόν και το μέλλον της τηλεόρασης. Για τον τομέα της ενημέρωσης, δεν χωράνε σχόλια, οι περισσότεροι καταλαβαίνουμε τα πολιτικά παιχνίδια, πίσω απ’ αυτά που λέγονται. Η μόνη ελπίδα έρχεται από κάποιες καλές προσπάθειες στη μυθοπλασία, έστω κι αν κάποιες εξαιρετικές δεν έχουν ικανοποιητική τηλεθέαση.
– Οι τελευταίες αποκαλύψεις στο θεατρικό χώρο, πώς σας φαίνονται; Συμφωνείτε με αυτό το τσουνάμι καταγγελιών που ξέσπασε;
Είμαι της γνώμης πως όλοι πρέπει πάντα να μιλούν άφοβα, να καταγγέλλουν κάθε παραβίαση των δικαιωμάτων τους, που στους χώρους εργασίας είναι καθημερινή. Όχι μόνο από την εργοδοσία, αλλά κι από διαφόρους σε θέσεις εξουσίας.
Έχει σημασία να συζητιέται το θέμα διαρκώς, να υπάρχει μόνιμα αυτός ο προσανατολισμός. Η καταγγελία και η αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων δεν μπορούν να αποτελούν μόνο ατομική υπόθεση, ατομική ευθύνη του καθενός. Κανείς δεν πρέπει να είναι μόνος του απέναντι στο φόβο και τον εξευτελισμό, που πηγάζει από την εργασιακή και οικονομική ανασφάλεια, από την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, από τον μεγάλο ανταγωνισμό που καλλιεργείται ανάμεσα στους εργαζόμενους, ιδιαίτερα στους χώρους των τεχνών, αλλά και του αθλητισμού.
-Ποια κατά τη γνώμη σας είναι η αιτία της έκρυθμης κατάστασης στο χώρο του πολιτισμού;
Πολλά, η εμπορευματοποίηση του πολιτισμού, τα μεγάλα δηλαδή οικονομικά συμφέροντα, η εξάρτηση από αυτά στο όνομα της καριέρας, η ανασφάλεια, η ανεργία, ο αποκλεισμός, η έλλειψη εργασιακών δικαιωμάτων, με λίγα λόγια, το τοπίο «ο θάνατός σου η ζωή μου». Αυτά αποτελούν την αιτία του φαινομένου. Μην ξεχνάμε πως διατηρείται ακόμη, ο νόμος που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ για μειωμένες ποινές για τη σεξουαλική παρενόχληση στους χώρους δουλειάς, ενώ εμφανίζεται ως λύση αποκλειστικά και μόνο… η επικύρωση της Διεθνούς Σύμβασης 190!
-Πώς σχολιάζετε την ανακοίνωση του υπουργείου πολιτισμού, περί εισαγωγής κώδικα δεοντολογίας στο θέατρο, που θα αποφασιστεί από κοινού με τους εργοδότες;
Το θεωρώ κοροϊδία! Δηλαδή από τη μία, τους ρίχνει στο λάκκο, κι από την άλλη αποπροσανατολίζει, μαζί με μεγάλη δόση ατομικής ευθύνης. Την ίδια στιγμή που επιτίθεται στα συλλογικά τους δικαιώματα, θα ελέγχει – με ποια κριτήρια άραγε;– ατομικές συμπεριφορές. Αν τους ενδιαφέρει τόσο πολύ η πραγματική κατάσταση στα θέατρα, γιατί η επιθεώρηση εργασίας είναι -με ευθύνη όλων των τελευταίων κυβερνήσεων- σχεδόν ανύπαρκτη και άγνωστη λέξη για τους ηθοποιούς;
Μην παραμυθιαζόμαστε…
