Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος γεννήθηκε το 1985 στον Βύρωνα. Ήταν λίγο παραπάνω από ενός έτους όταν οι γονείς του έμαθαν ότι πάσχει από Νωτιαία Μυϊκή Ατροφία.
Δεν άφησαν τη διάγνωση αυτή να τους λυγίσει και προσφέρουν στο γιο τους, όπως λέει ο ίδιος, μια γεμάτη παιδική και εφηβική ηλικία.
Στις 28 Οκτωβρίου του 1999 η Ελλάδα με συγκίνηση παρακολουθεί τον αριστούχο μαθητή Στέλιο Κυμπουρόπουλο να παρελαύνει ως σημαιοφόρος με το αναπηρικό του αμαξίδιο. Η λαμπρή πορεία του χαρισματικού νέου έχει μόλις ξεκινήσει.
Το 2003 εισάγεται στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, απ’ όπου το 2012 αποφοιτά αριστούχος. Το 2014 αποκτά μεταπτυχιακό τίτλο στην Προαγωγή Ψυχικής Υγείας-Πρόληψη Ψυχιατρικών Διαταραχών και την περίοδο 2013-2015 μετεκπαιδεύεται στα ζητήματα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας.
Το 2016 αποκτά την ειδικότητα του στην ψυχιατρική και έκτοτε εργάζεται ως επιμελητής Β’ στο Νοσοκομείο «Αττικόν». Όντας ανήσυχο πνεύμα και με βαθιά ανάγκη να αλλάξει τις συνθήκες διαβίωσης των ατόμων με αναπηρίες στη χώρα μας συν-ιδρύει το 2014 το i-Living, τον πρώτο ελληνικό οργανισμό ανεξάρτητης διαβίωσης.
Σήμερα, στα 33 του χρόνια, ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος είναι υποψήφιος Ευρωβουλευτής με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
-Αποτελείτε σύμβολο δύναμης για τα άτομα με αναπηρία στη χώρα μας εδώ και πολλά χρόνια. Είχατε συγκινήσει το πανελλήνιο, όταν σε ηλικία 15 ετών γίνατε σημαιοφόρος και σηκώσατε την ελληνική σημαία από το αναπηρικό καροτσάκι. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ασχοληθείτε ενεργά με την πολιτική και να κατεβείτε υποψήφιος στις Ευρωεκλογές;
Δεν είμαι σύμβολο! Σύμβολο για εμένα ξέρετε τι είναι; Αυτός που από το τίποτα καταφέρνει και επιβιώνει και διακρίνεται. Σύμβολο είναι η μάνα που μόνη της μεγαλώνει ένα παιδί και το κάνει σωστό άνθρωπο. Σύμβολο, για εμένα, είναι οι γονείς μου που δεν το έβαλαν κάτω και δεν είπαν «τι μας βρήκε» αλλά έδωσαν τον εαυτό τους για να μην νοιώσω ποτέ «διαφορετικός». Αυτή είναι η μορφή του σύγχρονου ήρωα για εμένα! Και ξέρετε κάτι; Αυτό ήταν και το κίνητρο μου να ενδιαφερθώ. Η αγάπη μου και ο θαυμασμός μου στον άνθρωπο και στις απεριόριστες δυνατότητες του! Γι αυτό μπήκα και στην διαδικασία των ευρωεκλογών, γιατί θέλω και μπορώ να επαναφέρω στο επίκεντρο της πολιτικής ξανά τον άνθρωπο. Να μιλήσω στα όργανα της Ευρώπης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις πολιτικές ελεύθερης πρόσβασης, την ανεξάρτητη διαβίωση και την αξία της σε μια Ένωση που θα χαρακτηρίζεται από σεβασμό στην αξιοπρέπεια του ατόμου.
-Πως διασταυρώθηκαν οι δρόμοι σας με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και γιατί αποφασίσατε να συμπορευθείτε με τη Νέα Δημοκρατία;
Όλα ξεκίνησαν μέσα από την προσπάθεια που κάνουμε μια ομάδα ανθρώπων για την προώθηση της ιδέας της «ανεξάρτητης διαβίωσης» για τους ανθρώπους με αναπηρία. Ήρθαμε σε επαφή με όλα σχεδόν τα κόμματα, στους οποίους κατέθετα την πλατφόρμα μας με σκοπό αυτή η προσπάθειά μας να νομοθετηθεί. Όλοι ήταν διατεθειμένοι να ακούσουν! Ωστόσο, στη Νέα Δημοκρατία συνάντησα την πιο ολοκληρωμένη γνώση για τα ζητήματα των ανθρώπων με αναπηρία. Γνώριζα πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει προσωπική άποψη λόγω της μητέρας του, της Μαρίκας Μητσοτάκη, όμως οφείλω να ομολογήσω πως βρήκα συγκεκριμένες θέσεις και ολοκληρωμένη γνώση τόσο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην πρόσβαση όσο και στις καλές πρακτικές του υπόλοιπου κόσμου, στα ζητήματα μας. Από την άλλη, υπάρχει ένα συνολικό σχέδιο για την ανάταξη της χώρας, σύγχρονο, ρεαλιστικό, κοστολογημένο. Ουσιαστικές προτάσεις για την Δημόσια Υγεία, όπου και λειτουργώ και κυρίως μου έκανε εντύπωση η ανθρωποκεντρική πρόταση της Νέας Δημοκρατίας, στο ζήτημα της ψυχικής υγείας. Γι αυτά λοιπόν, είπα, «Στέλιο, εδώ είμαστε». Και το πιστεύω. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είναι άνθρωπος με ειλικρινή πίστη στην κοινωνική δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια του ατόμου. Τώρα βάλαμε «φτερά» στα πόδια» που λέμε! Τρέχουμε και προσπαθούμε να πείσουμε!
-Αν εκλεγείτε στην Ευρωβουλή, ποιο θα είναι το πρώτο σας μέλημα ως Ευρωβουλευτής;
Ξεκάθαρα: Πρώτον, οι πολιτικές που θα αναβαθμίσουν την Κοινωνική Δικαιοσύνη στην Ευρώπη. Τα τελευταία χρόνια, φύγαμε λίγο από τις βασικές αρχές και αξίες της Ένωσης. Γίναμε περισσότερο νομισματική ένωση και λιγότερο Ένωση Ιδεών και Αξιών. Θέλω και μπορώ να επαναφέρω την αξία του ατόμου στο επίκεντρο των πολιτικών της Ευρώπης και αυτό αποτελεί για εμένα πρωταρχικό στόχο.
Δεύτερον, να μιλησω και να διεκδικήσω με συγκεκριμένες προτάσεις την διεύρυνση των πολιτικών πρόσβασης για άτομα με αναπηρία. Δεν είναι δυνατόν να λέμε ότι ζούμε σε έναν δίκαιο τόπο όταν οι υποδομές της αποκλείουν την ελεύθερη μετακίνηση σε κάποια συστατικά της μέρη. Παράλληλα, θέλω να μιλήσω για τις πολιτικές της «ανεξάρτητης διαβίωσης» και τον θεσμό του βοηθού. Ξέρετε, πάντα πίστευα πως «δεν γεννιούνται οι άνθρωποι με αναπηρίες αλλά οι κοινωνίες διαμορφώνουν ανάπηρους ανθρώπους». Η ανεξάρτητη διαβίωση, δίνει στο άτομο με αναπηρία την ικανότητα να ζει, να λειτουργεί, να δημιουργεί χωρίς να γίνεται βάρος σε κανέναν. Σήμερα, αν δεν υπάρχει η οικογένεια ή κάποιος άνθρωπος δικός μας να μας βοηθήσει για τις καθημερινές μας ανάγκες, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αυτό πρέπει να τελειώσει.
Τρίτον, να μιλήσω για τον Πολιτισμό και την Παιδεία. Για τη νέα μορφή σχολείου, το ψηφιακό σχολείο που ρίχνει το βάρος στην Παιδεία και όχι μόνο στην Εκπαίδευση, γιατί είναι διακριτοί και ξεχωριστοί οι ρόλοι της κάθε έννοιας. Στον Πολιτισμό, που πρέπει να παντρέψουμε το χθες με το σήμερα, με αξιοπρέπεια και σεβασμό αλλά και με το δεδομένο ότι οι εποχές αλλάζουν, η Καινοτομία έχει μπει στην ζωή μας για τα καλά και δεν γίνεται να την αφήσουμε εκτός.
Τέλος, θέλω να μιλήσω για το brain drain, για τους νέους επιστήμονες, συναδέλφους μου, φίλους μου, που καθημερινά εγκαταλείπουν την χώρα γιατί νοιώθουν πως αυτή η Ελλάδα καταπίνει τα όνειρα τους. Να αναδείξουμε το νέο μοντέλο ανάπτυξης, να μιλήσουμε για το πως μπορούν οι νέοι επιστήμονες, οι νέοι τεχνικοί να αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος στην ανοικοδόμηση της Ελλάδας. Δεν έχουμε το περιθώριο να φεύγει κανείς! Αυτό πρέπει να ακουστεί δυνατά στην Ευρώπη!
–Πόσο δύσκολη είναι η καθημερινότητα σε μια χώρα που δεν υπάρχουν υποδομές για άτομα με αναπηρίες;
Θα έλεγα σε μια χώρα που δεν αποδέχεται ακόμα πως υπάρχουν ανάπηροι. Όσο σκληρό και να ακούγεται αυτή είναι η αλήθεια. Ξέρετε εσείς πόσα άτομα με αναπηρία έχουμε στην Ελλάδα; Όχι! Γιατί δεν υπάρχει μητρώο. Γιατί στην τελευταία απογραφή δεν υπήρχε πουθενά η ερώτηση, «έχετε μέλος με αναπηρία στην οικογένειά σας». Άρα, τι θέλω να πω; Πως ξεκινάμε από το βασικό: δεν παραδεχόμαστε. Από εκεί και πέρα, νομίζω πως όλοι σας ξέρετε πως υπάρχει ένα ουσιαστικό έλλειμμα Παιδείας. Μπορεί η εκπαίδευση να είναι πολύ υψηλή, η Παιδεία μας όμως θέλει δουλειά. Το βλέπουμε όταν παρκάρει κάποιος σε ράμπα για ΑμεΑ, σε ένα ρατσιστικό και σκληρό σχόλιο στα κοινωνικά δίκτυα, σε αναφορές υποτιμητικές στα άτομα με αναπηρία. Αλλά και σε πρακτικά θέματα, στην ελεύθερη πρόσβαση. Είναι πολύ δύσκολο να κινηθείς στους δρόμους της πρωτεύουσας, να επισκεφθείς δημόσιες υπηρεσίες και να τρέξεις την καθημερινότητα σου. Γι αυτό και μιλάμε για το θεσμό της «ανεξάρτητης διαβίωσης», για τον συνοδό. Γιατί, είναι θέμα Κοινωνικής Δικαιοσύνης και Ανθρώπινης Αξιοπρέπειας.
-Εάν κερδίσει η Νέα Δημοκρατία στις εκλογές, θα υπάρξουν παρεμβάσεις για την περαιτέρω στήριξη των ΑΜΕΑ;
Κοιτάξτε, αυτός είναι ένας βασικός λόγος για τον οποίο δήλωσα παρών στο προσκλητήριο του Κυριάκου Μητσοτάκη. Από την πρώτη στιγμή που συναντήθηκα μαζί του, μου έδειξε πως έχει πλήρη γνώση, βαθιά των θεμάτων της κοινότητας των ατόμων με αναπηρία. Του μίλησα για το το πρότζεκτ της «ανεξάρτητης διαβίωσης» και έδειξε τρομερό ενδιαφέρον και μάλιστα μου ανέφερε και καλές πρακτικές της Ευρώπης, δοκιμασμένες που διευκολύνουν την πρόσβαση και επί της ουσίας εξασφαλίζουν την ισότητα σε όλους. Εμένα με έπεισε. Γι αυτό και είμαι εδώ τώρα!
-Αποτελείτε αναμφισβήτητα ένα success story που όμως υποθέτω πως κρύβει πίσω του πολύ αγώνα και σκληρή δουλειά. Ποια ήταν η κινητήριος δύναμη σας;
Ξέρετε, δεν μπορώ να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου ως success story για έναν και μόνο λόγο: ποτέ δεν ένοιωσα διαφορετικός από τους υπόλοιπους συμμαθητές, συμφοιτητές και φίλους. Σίγουρα, η πρόσβαση τόσο σε χώρους όσο και η δυνατότητα πρόσβασης στην γνώση μπορεί να μην ήταν η ίδια, όμως δίπλα μου οι άνθρωποι μου, η οικογένεια μου –που της οφείλω τα πάντα- δεν με περιόρισε. Προσπάθησα πολύ, διάβασα πολύ, παιδεύτηκα, με την καλή έννοια, πολύ. Όμως, δεν ξέρω και κάποιον νέο που δεν «παιδεύτηκε» για να τα καταφέρει, τουλάχιστον από τον κύκλο μου. Τίποτα δεν σου χαρίζεται και τίποτα δεν κερδίζεται άμα δεν κοπιάσεις. Όμως, εγώ θέλω να σας μιλήσω για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάθε νέος σήμερα. Για τις κλειστές πόρτες, τις ανύπαρκτες ευκαιρίες, για την ελπίδα αποκατάστασης στην εργασία που είναι χαμένη. Για την φυγή νέων στο εξωτερικό και για εκείνους που μένουν και παλεύουν σε μια χώρα που «τρώει» τα παιδιά της. Αυτά είναι τα success stories σήμερα, η γενιά που παίρνει τις τύχες της στα χέρια της.
-Σπουδάσατε ιατρική και εργάζεστε ως ψυχίατρος στο Αττικό Νοσοκομείο. Τι εικόνα έχετε αποκομίσει για τη δημόσια υγεία στη χώρα μας από τη μέχρι τώρα εμπειρία σας;
Έλεγα σε μια συζήτηση προχθές, πως το’ χω καημό, να παω σε ένα διεθνές ιατρικό συνέδριο και εκεί που μιλάμε για καλές πρακτικές στην δημόσια υγεία και φέρνουν παραδείγματα συνάδελφοι από όλον τον κόσμο για το τι γίνεται στην χώρα τους, να πάρω τον λόγο και να πω για τις δικές μας καλές πρακτικές. Δυστυχώς, μέχρι τώρα δεν έχω κάτι να περηφανευτώ!
Υπάρχει θέμα στην Δημόσια Υγεία και διαπερνά όλη την πυραμίδα. Από την διοίκηση μέχρι την υποδομή. Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και οι διοικητικές υπηρεσίες, θέλω να ξέρετε πως κάνουν υπερπροσπάθεια πολλές φορές για να φέρουν σε πέρας το έργο τους και μάλιστα κάτω από αντίξοες συνθήκες. Όμως, το φιλότιμο, δεν αρκεί. Χρειαζόμαστε υποδομές, νέο προσωπικό, υλικά. Τι να σας πω, ότι τα τελευταία 5 χρόνια, έχουμε καταλήξει να μην έχουμε ούτε τα απαραίτητα υλικά στα νοσοκομεία για να κάνουμε την δουλειά μας; Και ποια είναι η δουλειά μας, να σώζουμε ανθρώπινες ζωές. Που δεν αποτιμάται η αξία τους.
Η Νέα Δημοκρατία καταθέτει ένα ολοκληρωμένο, κοστολογημένο και ρεαλιστικό πρόγραμμα για την υγεία. Ένα πρόγραμμα που φιλοδοξεί να αντιμετωπίσει από την μία τις χρόνιες παθογένειες του ελληνικού συστήματος αλλά από την άλλη να βάλει την πρόληψη στην ζωή μας. Ειδικά στον τομέα της ψυχικής υγείας, που έχει μείνει πολύ πίσω «χτυπά στην ρίζα», αντιμετωπίζοντας με αποφασιστικότητα τα ζητήματα που υπάρχουν.
-Τι όνειρα έχετε για το μέλλον; Πως βλέπετε τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο σε 10 χρόνια;
Να είμαι υγιής. Για εμένα και λόγω του προσωπικού μου ζητήματος αλλά και ως γιατρός, η υγεία είναι η αρχή και το τέλος κάθε σκέψης μου. κι αυτό παρακαλώ και τον Θεό, να με έχει υγιή και στην συνέχεια να είμαι μαζί με τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Να παραμένω πιστός στην προσπάθεια μου να είμαι κοντά στον άνθρωπο, να δίνω μάχες για αυτόν, με αξιοπρέπεια και ειλικρίνεια.
Σύμβολο, για εμένα, είναι οι γονείς μου που δεν το έβαλαν κάτω και δεν είπαν «τι μας βρήκε» αλλά έδωσαν τον εαυτό τους για να μην νοιώσω ποτέ «διαφορετικός»
-Σύμφωνα με στοιχεία του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, περισσότεροι από 17.500 Έλληνες γιατροί εργάζονται στο εξωτερικό. Πως πιστεύετε ότι μπορούμε να τους φέρουμε πίσω;
Είναι τεράστιο το πρόβλημα του brain drain. Για εμένα αποτελεί, μία από τις βασικές μου προτεραιότητες για τις οποίες μπήκα στην διαδικασία αυτή. Ξέρετε, καθημερινά βλέπω φίλους μου, συναδέλφους μου, να φεύγουν απογοητευμένοι από την χώρα και να αναζητούν τύχη αλλού, σε κάποια άλλη χώρα. Είναι σκληρό για έναν νέο άνθρωπο να βλέπει πως αλλάζει, βίαια (όσο σκληρή και αν είναι η λέξη, την λεω) να αλλάζει λοιπόν έτσι η ζωή του. Να αναγκάζεται να αφήσει φίλους, οικογένεια για να βρει δουλειά. Γι αυτό δηλαδή που σπούδαζε και κόπιαζε.
Δεν είναι μόνο οι γιατροί, είναι μια μεγάλη μερίδα νέων επιστημόνων και τεχνιτών που εγκαταλείπουν την χώρα. Και δεν μπορούμε να το δούμε κλαδικά αλλά συνολικά. Για να αλλάξει αυτό λοιπόν, όσο χιλιοειπωμένο και αν είναι, η λύση είναι μία: ανάπτυξη. Πως θα έρθει η ανάπτυξη; Με λιγότερους φόρους, λιγότερη γραφειοκρατία, μεγαλύτερη πίστη και εμπιστοσύνη στο χρηματοπιστωτικό μας σύστημα και στις επενδυτικές ευκαιρίες της χώρας. Πως θα γίνουν αυτά; Με μια άλλη κυβέρνηση. Με μια κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας που τα πιστεύει και αντιμετωπίζει τον ιδιωτικό τομέα ως ατμομηχανή της οικονομίας και όχι ως «κακό σπυρί», όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί μονο η ανάπτυξη θα φέρει νέες θέσεις εργασίας, θα δημιουργήσει ευκαιρίες και θα φέρει τον κόσμο να βάλει τα λεφτά του στην Ελλάδα. Σε τομείς νέους, όπως ο ιατρικός τουρισμός, η καινοτομία, η ανάπτυξη του τομέα της διαστημικής τεχνολογίας πχ, είναι αυτήν την στιγμή ένας από τους κύριους εξαγωγικούς τομείς μας, στις νεοφυείς επιχειρήσεις που από μια ιδέα μπορούν να γίνουν πράξη.
Αυτά χρειάζονται. Κι αυτά μπορούν να γίνουν με μια κυβέρνηση ΝΔ και με πρωθυπουργό, τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε και όσους μένουν εδώ. Αυτούς που παλεύουν να επιβιώσουν εδώ λαμβάνοντας λιγότερα από αυτά που τους αξίζουν. Είναι μια άλλη ιστορία επιμονής και υπομονής που πρέπει να την λέμε και να την αναφέρουμε!
https://www.youtube.com/watch?v=5kkheBcsZqI
Facebook: Στυλιανός Κυμπουρόπουλος
Instagram: Stelios Kympouropoulos