Αυτή, δεν ήταν η πρώτη φορά που οι αστυνομικοί του περνούσαν χειροπέδες, αλλά η 14 η κατά σειρά! Όμως, δεν ήταν και η πρώτη φορά, που έβλεπε τίτλους όπως, «συνελήφθη ο σύζυγος της Κατερίνας Λάσπα, Νεκτάριος Νικολόπουλος στο Κολωνάκι», να φιγουράρουν σε εφημερίδες και στον ηλεκτρονικό τύπο.

Δεν μίλησε ποτέ, δεν έδωσε ποτέ καμία εξήγηση και καμία συνέντευξη για το τι συνέβαινε μετά, όταν έκλεινε η πόρτα του περιπολικού και χανόταν στο βάθος, με τους φωτορεπόρτερ να τρέχουν για ένα κλικ ενώ εκείνος θα περνούσε το βράδυ στο κρατητήριο.

Αποκαλύπτει στην Μάγδα Τσέγκου, τον λόγο που έβαλε λουκέτο στα μαγαζιά του στην Μύκονο, αλλά και πως τον πλησίασαν από την «αυλή» του Ερντογάν για να φτιάξει με χρηματοδότηση 70% καταστήματα εστίασης με αποκλειστικά τούρκικο φαγητό και τι συνέβαινε όταν έπινε καφέδες με τους εκάστοτε υπουργούς τα τελευταία χρόνια.

Ακόμη αναφέρθηκε στα σωστά αλλά και στα λάθη της κυβέρνησης για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τους επιχειρηματίες στο χώρο της εστίασης μετά την κρίση της πανδημίας του κορονοϊού, αλλά και για την οικονομική στήριξη που δεν έφτασε ποτέ στα χέρια τους εξαιτίας των τραπεζών.

Σήμερα, διατηρεί 8 κατάστημα εστίασης. Τέσσερα στην Αθήνα, ένα στην Σαντορίνη, ένα στην Σέριφο και δύο στην Μύκονο…κλειστά !

Δείτε εδώ το video της συνέντευξης:

Ο πόλεμος, τα χρυσά πιρούνια στην Νέα Υόρκη και η παράδοση της οικογένειας στην εστίαση

«Όταν ο προπάππος μου Αλέξανδρος Πανουτσόπουλος το 1890 έφτιαξε για πρώτη φορά παγκοσμίως κατάλογο μενού με επιλογές κρέατος στο εστιατόριό του στο Μανχάταν, κανείς δεν περίμενε πως το όνομά του θα μείνει στην ιστορία και ο γιος του, ο παππούς μου Γιάννης-Νεκτάριος θα ερχόταν στην Ελλάδα να συνεχίσει το όραμα του για την δημιουργία εστιατορίων στην Αθήνα. Το μόνο που απέμεινε στην οικογένεια μου είναι κάποια χρυσά πιρούνια που έτρωγαν τότε με χαραγμένη την λέξη Delmonico’s που ήταν και το όνομα του μαγαζιού και που υπάρχει μέχρι σήμερα στην Νέα Υόρκη αλλά και στο Τσάρλεστον. Όταν επέστρεψε την Ελλάδα το 1933 άνοιξε τρία εστιατόρια στην λεωφόρο Αλεξάνδρας και απέναντι τότε, ξεκίνησε η εταιρεία PITSOS με ένα μεγάλο εργοστάσιο. Όλα όμως ήρθαν ανάποδα με τον πόλεμο και τα τρία εστιατόρια έγινα χώροι που σιτίζονταν οι Έλληνες και το εργοστάσιο απέναντι έγιναν οι εγκαταστάσεις της γερμανικής Γκεστάπο.

Από αφεντικό, ο παππούς μου βρέθηκε στο δρόμο να πουλάει με το καρότσι διαφόρων ειδών καρφιά. Μετά τον πόλεμο, δεν το έβαλε κάτω και άνοιξε πάλι στην λεωφόρο Αλεξάνδρας κατάστημα για πώληση πάγου στα σπίτια και αμέσως μετά ένα μεγάλο παγωτατζίδικο. Η ιστορία της οικογένειας στον χώρο της εστίασης συνεχίστηκε με εμένα το 2004 στο Κολωνάκι και μέχρι σήμερα έχω ανοίξει πάνω από 20 καταστήματα εστίασης».

Στην εστίαση δουλεύουν 1 εκατομμύριο άνθρωποι ηλικίας 20-55 ετών

«Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη για εμάς στην εστίαση, και προσευχόμαστε όλοι και στο Υπουργικό Συμβούλιο και στον Πρωθυπουργό, να κάνουν κάτι να μας βοηθήσουν. Δεν θα ξαναγίνει πάλι ποτέ αυτό το πράγμα. Να βοηθήσουν και να δουν την εστίαση με άλλο μάτι. Το πρόβλημά μας δεν είναι ο χειρισμός της κυβέρνησης με την επιδημία που υπάρχει, γιατί είμαστε πιστοί σε αυτό που λένε και τηρούμε όλες τις προδιαγραφές που μας δίνουν. Το πρόβλημα με την εστίαση, είναι εδώ και πάρα πολλά χρόνια και δεν αλλάζει αυτό εύκολα. Τη βλέπουν την εστίαση πάρα πολύ ελαφρά μπορώ να πω. Δηλαδή αυτή τη στιγμή μιλάμε για την εστίαση, για ανθρώπους που δουλεύουν που είναι γύρω στο ένα εκατομμύριο, ηλικίας από 20 μέχρι και 50-55 χρονών. Είναι η καλύτερη ηλικία. Είτε μόνιμη δουλειά, είτε εξάμηνα, είναι η πιο παραγωγική ηλικία αυτή. Πρέπει να μας δει διαφορετικά, να ασχοληθεί. Ευτυχώς, που άκουσα πρώτη φορά στη ζωή μου για πολιτικούς που μιλήσανε πρώτη φορά για την εστίαση. Ευτυχώς. Αυτό έγινε τώρα. Οπότε πρέπει να το δούμε λίγο διαφορετικά το πράγμα. Είναι ένα επάγγελμα από το οποίο ζει αυτή τη στιγμή ένα εκατομμύριο κόσμος.»

Είναι ασύλληπτο το ότι δεχόμαστε ελέγχους από 11 υπουργεία

«Εμείς πρέπει σαν εστίαση και είναι κάτι το οποίο το τρέχουμε σαν BA.RE.CA (Bar-Restaurant-Café), πρέπει να υπαγόμαστε σε ένα Υπουργείο. Να μας ελέγχει ένα Υπουργείο. Μας ελέγχουν 11 με 12 Υπουργεία. Έχω χάσει το μέτρημα. Είναι το Εσωτερικών, είναι το Ανάπτυξης, Οικονομικών, Τουρισμού, Προστασίας του Πολίτη. Πρέπει να ανήκουμε σε ένα, όπως τα ξενοδοχεία. Να κάνουμε ένα επιμελητήριο εστίασης. Πώς είναι το επιμελητήριο ξενοδοχείων, ένα επιμελητήριο εστίασης. Είμαστε ο Νο1 κλάδος στην Ελλάδα. Όλοι μας έχουμε από ένα ανίψι, έναν ξάδερφο, έναν γνωστό που δουλεύει είτε μόνιμα, είτε να βγάλει το χαρτζιλίκι του να πάει διακοπές, ή να βγάλει τις σπουδές. Ένα παιδί που έρχεται από την Ξάνθη στην Αθήνα, πρέπει να δουλέψει. Πού θα δουλέψει αυτό το παιδί; Θα δουλέψει στο κομμάτι που λέγεται εστίαση. Το επόμενο είναι να καταφέρει να βοηθήσει το κράτος.»

Εμείς αν δεν κόψουμε απόδειξη την επόμενη μας έχουν αφίσα και τους παιδεραστές τους κρύβουν τα πρόσωπα

«Δεν είναι όλοι της εστίασης απατεώνες που λένε. Δηλαδή φαντάσου αυτή τη στιγμή, έναν παιδεραστή τον βγάζουν χωρίς πρόσωπο και εμάς, μας βάζουν για το ότι δεν κόψαμε δέκα αποδείξεις, αφίσες στα μαγαζιά μας, φωτογραφίες το ποιοι είμαστε, φωτογραφίες των παιδιών μας. Είναι τρελό αυτό! Δηλαδή μας έχουν και μας «πυροβολούν» χρόνια τώρα. Όχι η κυβέρνηση αυτή. Εγώ ας πούμε, έχω βρει όλους τους Υπουργούς. Η καλύτερή μου είναι να πηγαίνω να βλέπω τους Υπουργούς. Πίνω φοβερούς καφέδες, μιλάμε πάρα πολύ ωραία και αυτό ήταν. Μπορεί να βγούμε έξω να πάμε να φάμε σε μία ταβέρνα. Είναι πολύ ωραίοι στην παρέα. Φοβεροί, γέλιο, μαγική άποψη. Αλλά στην πράξη όχι! Δεν γνωρίζουν το αντικείμενο! Είναι σαν να με βάλεις εδώ στο newsit να είμαι διευθυντής ξαφνικά. Είσαι ψηλό παιδί, έλα να γίνεις διευθυντής. Δεν έχουμε δηλαδή εμείς σαν εστίαση, που σκέψου ότι τα περισσότερα άτομα που είμαστε στο BARECA, δεν έχουμε καμία θέση με κόμματα. Είμαστε επιχειρηματίες. Είμαστε “άχρωμοι”».

“Δεν το φαντάζομαι το Φθινόπωρο. Δεν θέλω να έρθει. Το φοβάμαι πάρα πολύ. Αν μπορούσε να μείνει έτσι και να μην έρθει καθόλου το Φθινόπωρο και να μπούμε κατευθείαν στα Χριστούγεννα”

Έτσι καταφέραμε με την Παγκόσμια Τράπεζα να αδειοδοτούνται αμέσως οι επιχειρηματίες

«Εμείς οι πιο πολλοί, ο Γιαζής, ο Μωράκης, ο Μούτσος, την άκρη μας την έχουμε βρει και αλλιώς. Δηλαδή, είμαστε χρόνια, ξέρουμε καταστάσεις και μπορούμε να ελιγχθούμε ακόμα και με τα προβλήματα που βάζουν. Εμείς τι κάνουμε αυτή τη στιγμή; Προσπαθούμε να κατεβάζουμε τα εμπόδια, για να μπορεί και το νέο παιδί, να ξεκινήσει τη δουλειά αυτή. Μέσα στην κρίση είχαμε πάρα πολύ κόσμο που αγόραζε τη δουλειά του και από εργαζόμενος έγινε αφεντικό. Έφυγε ή παραιτήθηκε από μία δουλειά, πήρε κάποια χρήματα αποζημίωση και πήγε και αγόρασε τη δουλειά του. Τι έκανε δηλαδή; Άνοιξε ένα μαγαζί και δούλεψε αυτός και η γυναίκα του, αυτός και ο συνέταιρός του. Ξεκινήσανε κάτι δικό τους. Φαντάσου το 2016, εμείς τα BARECA, συναντηθήκαμε με την Παγκόσμια Τράπεζα. Ο λόγος ήταν για να αδειοδοτείται αμέσως ο εκάστοτε επιχειρηματίας. Να μπορεί να ανοίξει από τον άνθρωπο, ο οποίος αποφάσισε τώρα ξαφνικά να κάνει τη δουλειά αυτή, μέχρι τον άνθρωπο από το εξωτερικό που έρχεται για να επενδύσει στην Ελλάδα. Κατέβασαν τα εμπόδια, βγήκαν οι άδειες αμέσως, σε χρόνο ρεκόρ το κάνανε…»

Τι μου ζήτησε η «αυλή» του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν

«Αυτό που δεν κάνουμε εμείς οι Έλληνες, δηλαδή να βρούμε επιτυχημένες εταιρείες και να τις βοηθήσουμε να βγουν έξω το κάνουν οι Τούρκοι. Δεν υπάρχει πιο ωραία διαφήμιση από αυτό. Να μην έχουμε μόνο εισαγωγή εταιρειών στην Ελλάδα, να έχουμε και εξαγωγή. Αυτό έγινε περίπου τρία χρόνια πριν. Ήταν κάποιοι άνθρωποι κυβερνητικοί, οι οποίοι προσπαθούν να στηρίξουν και να βγάλουν διάφορα project από την Τουρκία. Ένα από αυτά, ήταν και να βγει το θέμα της εστίασης της Τουρκίας και να έρθει και στην Ελλάδα. Η Κυβέρνηση της Τουρκίας χρηματοδοτούσε το 70% της κατασκευής του έργου, το 70% των εργαζομένων, για τρία χρόνια, αν πουλήσεις τούρκικο φαγητό. Μου ζήτησαν να κάνουμε μαγαζιά καινούρια ή αυτά τα μαγαζιά που έχουμε, να τα μετατρέψουμε σε τούρκικο φαγητό, σε τούρκικη ταμπέλα και να βγει και χρηματοδότηση για το προσωπικό. Δεν απάντησα ποτέ.»

Δεν θα ανοίξουμε τα μαγαζιά στην Μύκονο για να μην ζήσουμε φέτος δράματα

«Σε εμάς αυτή τη στιγμή είναι κλειστά τα μαγαζιά της Μυκόνου και της Σαντορίνης και τα μαγαζιά στην Αθήνα υπολειτουργούν. Η Μύκονος του χρόνου. Δηλαδή φέτος τέλος! Σκέψου ότι ανοίγεις το μαγαζί σου και στις ξαπλώστρες υπάρχει νόμος ότι αν έρθουν τρία άτομα, σε σφραγίζουν. Ή ο ελεγκτής που έρχεται, βλέπει συνωστισμό. Τι σημαίνει συνωστισμός; Δηλαδή μπορεί να είμαστε εδώ 7 άτομα και να το πούμε συνωστισμό. Αυτό έχει 20.000 ευρώ πρόστιμο, που εγώ δεν θα τα βγάλω ποτέ αυτά τα λεφτά. Και 15 μέρες κλειστό το μαγαζί. Ήταν στους δύο μήνες, έγιναν 15 ημέρες. Οπότε από το να τρέχουμε και να κλαίμε και να έχουμε πρόβλημα, λέμε κάποιοι επιχειρηματίες, καλύτερα να μην ανοίξουμε καθόλου φέτος, παρά να ζήσουμε δράματα. Οι επιχειρηματίες στη Μύκονο που δεν θα ανοίξουν φέτος τα μαγαζιά τους είναι πολλοί και κάποιοι θα ανοίξουν μόνο και μόνο για να πουν το άνοιξαν.»

Σε τέσσερις ώρες, είχαμε 120 βιογραφικά για 2 παιδιά στην κουζίνα – Η Τσακάλωφ θυμίζει Βοσνία, βλέπεις κλειστά όλα και ενοικιάζεται!

«Δεν το φαντάζομαι το Φθινόπωρο. Δεν θέλω να έρθει. Το φοβάμαι πάρα πολύ. Αν μπορούσε να μείνει έτσι και να μην έρθει καθόλου το Φθινόπωρο και να μπούμε κατευθείαν στα Χριστούγεννα. Το καλό με τα μαγαζιά είναι ότι έχουμε κόσμο από το «Βασιλιά» μέχρι και το «ζητιάνο». Τους βλέπεις όλους! Αυτό που είπα τώρα, γίνεται μόνο στην Ελλάδα. Άνθρωποι όλων των οικονομικών επιπέδων έρχονται. Είμαστε δηλαδή η καλύτερη εταιρεία δημοσκοπήσεων. Βλέπω κόσμο. Ψάχναμε να βρούμε παιδιά για την κουζίνα. Τέτοια εποχή δεν υπήρχε περίπτωση να πάρουμε βιογραφικό. Σε τέσσερις ώρες, είχαμε 120 βιογραφικά για παιδιά στην κουζίνα. Οπότε καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά τα παιδιά τα οποία θα μείνουνε και το καλοκαίρι θα κλείσουν και πολλά μαγαζιά. Εγώ υπολογίζω και το καλοκαίρι να κλείσουν πολλά μαγαζιά. Ήδη για παράδειγμα στο κέντρο της Αθήνας, στην Τσακάλωφ, έχουμε μείνει 4 μαγαζιά. Δεν έμενε μαγαζί κλειστό ούτε για δύο ώρες. Πήγαινε από στόμα σε στόμα. Αυτή τη στιγμή αν πας σε όλη την Τσακάλωφ, θα δεις μία εικόνα που θυμίζει Βοσνία Ερζεγοβίνη. Κλειστά όλα, χαρτόνια που όλα πωλούνται και νοικιάζονται και τα σπίτια επάνω. Οπότε θα δούμε άλλα έργα πιστεύω».

“Αυτή τη στιγμή αν πας σε όλη την Τσακάλωφ, θα δεις μία εικόνα που θυμίζει Βοσνία Ερζεγοβίνη”

Λεφτά δεν πήραμε γιατί ενώ το κράτος προσπαθεί οι τράπεζες βάζουν σκληρούς όρους

«Προσπαθήσαμε, να πάρουμε λεφτά από τα προγράμματα, αλλά «πρέπει να δώσουμε τα νεφρά μας». Είναι λεφτά τα οποία τα παίρνει η τράπεζα, η Κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τις τράπεζες να μοιράσει το χρήμα που πήρε από την Ευρώπη, αυτό ξέρω εγώ. Και δεν μοιράστηκαν και δεν θα μοιραστούν ποτέ τα λεφτά. Δηλαδή, προσπαθούνε κάποιοι Υπουργοί να φύγουν τα λεφτά και κάποια λεφτά να πάνε στην εστίαση και οι τράπεζες δεν τα δίνουν. Και αν τα δώσουν θα στα δώσουν με πάρα πολύ σκληρούς όρους. Πρέπει να μαζέψουμε 150 χαρτιά. “Έχουμε προσπαθήσει. Έχουμε μπει σε όλα. Αλλά λεφτά δεν είδαμε. Δεν πιστεύω πια ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Εμείς σαν εστίαση είμαστε μόνοι μας.»

Να καταργηθούν οι παράλογοι νόμοι του ωραρίου και οι ανώνυμες καταγγελίες επειγόντως

«Επειδή λεφτά δεν υπάρχει περίπτωση να πάρουμε, θα ήθελα να φτιάξουμε κάποια πράγματα από τους παλιούς νόμους. Δηλαδή, πρέπει να εξαφανιστεί τελείως η σχέση μεταξύ επιχειρηματία και κράτους. Να μην χρειάζεται να πρέπει να βρισκόμαστε σε μία συναλλαγή για να κάνουμε τη δουλειά μας. Υπάρχει ένας νόμος εδώ, που λέει ότι πρέπει η μουσική του μαγαζιού να κλείνει 11 η ώρα. Μετά εγώ πρέπει να πάω στο Δήμο, να ζητήσω δύο ώρες. Αν το πάρω, θα πρέπει να πάω πάλι στο Δήμο, να ζητήσω άλλες δύο ώρες, για να πάει το μαγαζί μέχρι τις 3 η ώρα. Τα Beach Bar, πρέπει από τις δύο το μεσημέρι μέχρι τις πέντε, να κλείνει η μουσική. Είναι ώρες κοινής ησυχίας. Οπότε πρέπει να δούμε λίγο τα παλιά θέματα. Μετά είναι ο ήχος. Μετά είναι πάρα πολλά. Είναι παράνοια. Καταγγελίες. Κάνω για παράδειγμα εγώ καταγγελία και λέω με πειράζει το μαγαζί τάδε στη Θεσσαλονίκη. Με ενοχλεί. Στην Αμερική που έχουν μαγαζιά σου λένε «ποιος είστε κύριε; Που μένετε;». Εδώ μπορώ να πάρω εγώ τηλέφωνο τώρα και να κλείσω ένα μαγαζί στη Θεσσαλονίκη. Με το που πάει 11 η ώρα, μπορώ να πω ότι με ενοχλεί το μαγαζί αυτό, πηγαίνετε. Η αστυνομία φυσικά θα πρέπει να κάνει τη δουλειά της, τι να προλάβει να κάνει και η αστυνομία; Έχουν πέσει όλα πάνω της. Δεν ξέρω τι πρέπει να πρώτο προλάβει η αστυνομία πια. Να ελέγχει εμάς; Να ασχοληθεί με τον κορονοϊό; Το έγκλημα;».

Δεν έχουμε ιδέα που πηγαίνουν τα χρήματα για την ΑΕΠΙ και δεχόμαστε απειλές για λουκέτα

Πρέπει να περάσουμε και εμείς σε ένα Υπουργείο. Γιατί είναι πολλοί «εραστές» και πολλές οι υποχρεώσεις που έχουμε. Και επειδή υπάρχει και ο καλός επιχειρηματίας και ο κακός επιχειρηματίας, όπως είναι και ο κακός αστυνομικός, ή κακός του ΣΔΟΕ. Πρέπει να μας ελέγχει ένας. Ένα σοβαρό πρόβλημα που έχουμε εμείς στα μαγαζιά, είναι με την ΑΕΠΙ. Τα πνευματικά δικαιώματα. Εμείς δίνουμε χρόνια λεφτά, και θέλουμε να δίνουμε, είναι χαρά μας. Τα δίνουμε και να πηγαίνουν εκεί που πρέπει να πάνε τα λεφτά. Επειδή υπάρχει ένα κακό προηγούμενο και επειδή έρχονται εταιρείες που σου λένε ότι μπορούν να σου σφραγίσουν τα μαγαζιά, χωρίς να μπορέσεις να πας σε δικαστήριο, αυτό δεν έχει ξαναγίνει. Θέλουμε να πληρώνουμε. Αλλά να πάνε κάπου αυτά τα λεφτά. Σε ένα Υπουργείο Πολιτισμού. Εκτός του ότι δεν γνωρίζουμε πού πάνε τα χρήματα, μας βάζουν σε μία κατάσταση του να έρχεται το κάθε παιδάκι που δουλεύει στην εταιρεία και να απειλεί τον επιχειρηματία. Εμάς μας απειλούν όλοι. Σκέψου ότι το 20% ασχολούμαστε με το πώς θα κάνουμε καλύτερα τα μαγαζιά μας. Το άλλο 80% είναι το πώς θα τα σώσουμε. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν τα λέμε τυχαία. Έχουμε τον κάθε τρελό, από εταιρείες από οπουδήποτε, που απειλούν και σου λένε ότι εμείς θα σε κλείσουμε. Γιατί να υπάρχουν τέτοιες εταιρείες. Να πάρει το Υπουργείο Πολιτισμού πάνω του τα δικαιώματα αυτά και να ξέρουμε ότι έχουμε 60 τετραγωνικά, πληρώνουμε τόσα. Σου λέει η εταιρεία ότι είναι για παράδειγμα χορευτική μουσική. Ο κόσμος χορεύει και πρέπει να πληρώσεις παραπάνω. Υπάρχει ένα μπάχαλο. Εγώ λέω, κάντε μου μία άδεια, μέχρι τη 1 η ώρα. Εγώ από τις 11 και μετά ρισκάρω. Για παράδειγμα: Τα μέτρα προστασίας για τον covid19 λένε ότι πρέπει να υπάρχει ένας συγκεκριμένος αριθμός ατόμων που είναι μέσα στο μαγαζί. Αν βρεθεί παραπάνω κόσμος, σφραγίζεσαι. Αν «ρίξεις πόρτα» σε κάποιον δεν τον αφήσεις να μπει τρως μήνυση. Κάτι ακόμη. Έχουν μαγαζιά με κήπους. Τα ζώα, τα σκυλάκια και τα γατάκια είναι οικογένειά μας. Αν μπει σκύλος μέσα στο μαγαζί και έρθει έλεγχος είναι 5.000€ πρόστιμο. Δηλαδή η κυρία που θα έρθει μέσα με το σκυλάκι της, που είναι σαν οικογένεια πια, θα υπάρξει πρόστιμο. Την επόμενη φορά που θα πιάσουν πάλι τον Νεκτάριο Νικολόπουλο στον κήπο του μαγαζιού το σκυλάκι, είναι κλείσιμο.»

Οι χειροπέδες, το κρατητήριο και οι 14 συλλήψεις

«Παλιά, όταν πηγαίναμε στη ΓΑΔΑ, επειδή το σπίτι του πατέρα μου είναι εκεί κοντά, έπιανα τα μαλλιά μου κοτσίδα και έβαζα γυαλιά και κρυβόμουν για να μην με δουν οι γείτονες. Εγώ μπορώ να είμαι με ένα παιδί που έχει πρόβλημα με τα ναρκωτικά στον ίδιο χώρο. Οπότε με το που σε βλέπουν με ένα παιδί που είναι δίπλα με τα ναρκωτικά θα πουν ότι τον πιάσανε για ναρκωτικά. Τον πιάσανε για παράδειγμα για ληστείες. Μια μέρα με έχουν συλλάβει για παρκαδόρο, ότι ήμουν παρκαδόρος εγώ, με έχουν πάρει για τη μουσική στις 23:30. Με έχουν πάρει για τις ξαπλώστρες στη Μύκονο που δεν χρεώναμε. Με πήγαν αυτόφωρο γι’ αυτό! Γιατί ήταν λίγο περίεργο το να μην χρεώνεις την παραλία. Άμα ξεκινήσω και σου πω πράγματα, δεν θα τελειώσουμε ποτέ.»