Με δεκάδες διακρίσεις και μετάλλια στο ενεργητικό του, ο Παγκόσμιος Κυπελλούχος στην ποδηλασία πίστας, Χρήστος Βολικάκης, μιλάει στο magdasnews.gr για τους αθλητικούς του στόχους, τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν οι αθλητές στην Ελλάδα και φυσικά τους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο.
-Κε Βολικάκη πως γεννήθηκε η αγάπη σας για το άθλημα της ποδηλασίας;
Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να καταλάβω πως γεννήθηκα σε μια ποδηλατική οικογένεια και μάλλον εγώ δεν περπάτησα αλλά τα πρώτα μου βήματα τα έκανα πάνω σε ποδήλατο. Ρίζωσε μέσα μου η υπερβολική αγάπη για το δίκυκλο (τρίκυκλο τότε ποδήλατο) και έγινε όλη μου η ζωή.
-Θυμάστε το πρώτο σας ποδήλατο και τον άνθρωπο που σας έμαθε να ποδηλατείτε;
Το πρώτο μου ποδήλατο ήταν ένα σιδερένιο παιδικό ΜΤΒ, που με αυτό κέρδισα στο ξεκίνημα μου σαν ποδηλάτης, σε ηλικία έξι ετών, ένα λαϊκό αγώνα. Όσο για το ποιος μου έμαθε ισορροπία, δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον πατέρα μου, όντας έμπειρος προπονητής με πολλές επιτυχίες και με εξαιρετική θητεία στην εθνική ομάδα.
-Ένας κορυφαίος αθλητής όπως εσείς κατά τη διάρκεια του αγώνα έχετε άγχος η λογω εμπειρίας είναι διαχειρίσιμο ;
Ναι, υπάρχει άγχος σχεδόν σε όλους τους αγώνες. Αλλά δεν είναι το άγχος του ξεκινήματος. Τώρα είναι δημιουργικό, διαχειρίσιμο και όσο και να ακούγεται παράξενο, είναι ωφέλιμο γιατί σε βάζει στο κλίμα του αγώνα. Σε μεταφέρει σε άλλο επίπεδο και ενεργοποιεί όλες σου τις αισθήσεις.
-Για πολλούς είναι άγνωστη η καθημερινότητα ενός πρωταθλητή; Περιγράψτε μας μια δική σας ημέρα.
Κυρίως η ημέρα μας έχει να κάνει με την προπόνηση, μας απασχολεί αν ο καιρός θα είναι καλός και θα μπορέσουμε να βγούμε στο δρόμο με δρομολόγιο που καθορίζεται από πριν. Υπόψη ότι οι προπονήσεις είναι καθημερινές και ανελέητες, χωρίς καν σκέψη ματαίωσης. Πρέπει να διανύσεις αυτά τα χιλιόμετρα που προγραμμάτισες και αφού επιστρέφοντας, ξεκουραστείς, φεύγεις για το γυμναστήριο. Ο χρόνος της καλοπέρασης είναι λίγος αλλά απαραίτητος για να έχουμε ψυχική ηρεμία και την όποια ψυχαγωγία.
-Ο δρόμος για την κορυφή στρώνεται με θυσίες και στερήσεις λένε. Υπάρχει κάτι που νιώθετε ότι θυσιάσατε προκειμένου να έχετε αυτήν την πορεία;
Η πορεία ενός αθλητή είναι φυσιολογική. Η πορεία ενός πρωταθλητή είναι άλλο πράγμα. Ο δρόμος προς την κορυφή δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα αλλά γεμάτος στερήσεις, θυσίες, χαμένη νιότη, μετρημένη ζωή και την εναλλαγή της πίκρας με τη χαρά. Θέλει μεγάλη δύναμη για να αντιμετωπιστεί γιατί διαφορετικά θα σε εξουθενώσει. Ωστόσο, εγώ προσωπικά πιστεύω ότι αυτά που χάνεις, τα αναπληρώνεις με αυτό το κάτι άλλο που σε κάνει να ξεχωρίζεις κάνοντας την υπέρβαση. Οι πρωταθλητές έχουν το ρίσκο στο αίμα τους και είναι καταδικασμένοι να κοιτάζουν μπροστά αγόγγυστα.
-Πριν από έναν χρόνο σε πολλά ΜΜΕ δημοσιεύθηκε το ζήτημα της χρηματοδότησης των προπονήσεων στο ποδηλατοδρόμιο του ΟΑΚΑ. Άλλαξε κάτι από τότε;
Όχι, δεν άλλαξε κάτι που να αφόρα το σύνολο του ποδηλατικού κόσμου. Μπορεί να έγιναν μικροβελτιώσεις, αλλά ο ποδηλάτης δεν έχει ελεύθερη πρόσβαση, όπως θα έπρεπε, για προπόνηση, και ακόμα το στάδιο παραμένει κλειστό τα σαββατοκύριακα, τότε που οι περισσότεροι αθλητές θα μπορούσαν με σωστή επιτήρηση να προπονούνται. Ειδικά οι αθλητές από την περιφέρεια μόνο σαββατοκύριακα μπορούν να μεταβούν αφού δεν έχουν μαθήματα (η χρέωση εισόδου σε ομάδες παραμένει).
-Οι διακρίσεις και τα μετάλλια που έχετε φέρει στην Ελλάδα είναι δεκάδες. Η Ομοσπονδία και το Υπουργείο Αθλητισμού συγκεκριμένα στηρίζει τους αθλητές της ποδηλασίας;
Είναι πολύ δύσκολα τα χρόνια. Είναι χρόνια κρίσης και πρέπει να σκεφτούμε ότι κάποιοι συνάνθρωποι μας στερούνται βασικά αγαθά και υποφέρουν. Όμως, ο αθλητισμός είναι σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας γιατί διαπλάθει την νεολαία και δεν θα έπρεπε να περάσει αυτή τη μεγάλη δοκιμασία της στέρησης, χάνοντας αρκετό έδαφος για να προχωρήσει. Ευτυχώς, φαίνεται να ομαλοποιείται η κατάσταση με τη συμβολή του υπουργείου, της ΕΟΕ και την αλλαγή πλεύσης της ΕΟΠ, όπου τώρα πλέον δείχνει να καταλαβαίνει τους αθλητές και τις ανάγκες τους, όπως και να αξιολογεί την ικανότητα για διάκριση. Είναι θετικό που υπάρχουν, και να είναι καλά, οι χορηγοί που στηρίζουν απλόχερα.
-Τι θεωρείτε ότι θα έπρεπε να κάνουν στην Ελλάδα και δεν το κάνουν;
Θα αναφερθώ στην ποδηλασία. Δεν διαλέγουν τους κατάλληλους για να επανδρώσουν επιτροπές που θα είναι ωφέλιμες, λειτουργικές, χρήσιμες και αμερόληπτες. Υπάρχουν στο περιθώριο παράγοντες που δεν χρησιμοποιούνται, ενώ θα μπορούσαν να απογείωναν το άθλημα. Το πιο σημαντικό δε, είναι ότι δεν έχουν καταλάβει ότι το εργαλείο που χρήζει προσοχής και πρέπει να το προσέξουν ιδιαίτερα είναι ο ποδηλάτης. Πρέπει να απλοποιήσουν τη διαδικασία λειτουργίας των εθνικών ομάδων και να διευκολύνουν την προσπάθεια όσων εμπλέκονται για μεγαλύτερες επιτυχίες.
– Είμαστε πλέον με το βλέμμα στραμμένο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 στο Τόκιο, είστε αισιόδοξος ότι θα φέρετε ένα μετάλλιο στην Ελλάδα;
Ναι, υπάρχει αισιοδοξία που πηγάζει από την πολύχρονη εμπειρία αλλά δεν αρκεί μονό αυτό. Θα πρέπει άμεσα να αρχίσει η υλοποίηση του προγράμματος όπως το έχουμε σχεδιάσει και να εισακούγονται οι απόψεις αθλητών και προπονητών, για να εκλείψουν τα λάθη παρελθόντων ετών. Ας βοηθήσουν όλοι να πάμε μια φορά όπως πρέπει στη μεγαλύτερη διοργάνωση του πλανήτη.
“Ο δρόμος προς την κορυφή δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα αλλά γεμάτος στερήσεις, θυσίες, χαμένη νιότη, μετρημένη ζωή και την εναλλαγή της πίκρας με τη χαρά”
-Τα τελευταία χρόνια έχετε αφιερώσει μεγάλο μέρος του χρόνου σας σε ομιλίες και δράσεις σε σχολεία μιλώντας στα παιδιά για την ποδηλασία και τον αθλητισμό. Πως σας υποδέχονται τα παιδιά και πως πιστεύετε ότι τα επηρεάζετε;
Το κάνω με μεγάλη μου χαρά γιατί τα παιδιά είναι η προέκταση του εαυτού μας, είναι το μέλλον της κοινωνίας. Με υποδέχονται με υπέρμετρο ενθουσιασμό και κρέμονται από τα χείλη μου σαν να είμαι κάτι υπερφυσικό. Θέλουν να μάθουν τα πάντα γύρω από τον αθλητισμό και στην προκείμενη περίπτωση για την ποδηλασία. Πιστεύω πως τα επηρεάζω θετικά, αν κρίνω από τα βλέμματα τους και είμαι σίγουρος πως πολλά από αυτά ίσως να περίμεναν το έναυσμα για να κάνουν το ξεκίνημα στο άθλημα και δεν αποκλείεται οι δρόμοι μας στο μέλλον να ανταμώσουν με τον καθένα στο πόστο του.
-Στον αθλητισμό, όπως και στη ζωή, τραυματίζεσαι, πέφτεις και σηκώνεσαι άπειρες στιγμές πριν την δικαίωση. Τι σας δίνει δύναμη κάθε φορά να συνεχίσετε;
Είναι πολλές οι στιγμές στη ζωή ενός πρωταθλητή που καλείται να πάρει αποφάσεις δύσκολες που θα κρίνουν την παραμονή του στο άθλημα. Είναι πολλά τα απρόοπτα που πρέπει να αντιμετωπίσει. Δεν ασχολείσαι με τον πρωταθλητισμό επειδή σου αρέσει αλλά γιατί καταλαβαίνεις ότι σου ταιριάζει, ότι το έχεις. Τεστάρεις τον εαυτό σου καθημερινά σε δυσκολίες και πάντα η εσωτερική παρόρμηση, η δύναμη ψυχής είναι αυτή που σου λέει προχώρα, είσαι γεννημένος για τα δύσκολα. Αυτό κάνουμε, αυτό επιλέξαμε και ίσως μετά την επίτευξη του στόχου και της δικαίωσης σκεφτούμε να χαλαρώσουμε.
-Η προσωπική και οικογενειακή ζωή ενός αθλητή μπορούν να αποτελέσουν κινητήριο δύναμη για την επίτευξη ενός στόχου; Αντλείτε δύναμη από τους δικούς σας ανθρώπους;
Είναι το σημαντικότερο κομμάτι του πάζλ που πρέπει να συμπληρώνει τη ζωή ενός πρωταθλητή. Είναι πράγματι ο μοχλός που με την κατάλληλη κίνηση θα σε γεμίσει αυτοπεποίθηση και σιγουριά, θα χαράξει πορεία σταθερή και θα απλοποιήσει δυσκολίες που σε διαφορετική περίπτωση φαντάζουν ανυπέρβλητες. Έχουμε πολλά παραδείγματα πρωταθλητών που δεν ολοκλήρωσαν λόγω οικογενειακών προβλημάτων. Οι δικοί μας άνθρωποι πρέπει να είναι εκεί, όποτε και για ότι τους χρειαστούμε, και πιστέψτε με, τους χρειαζόμαστε πάρα πολλές στιγμές και νιώθεις την ανάγκη έστω να τους δεις, να τους ακούσεις, να τους μιλήσεις.
Facebook: Christos Volikakis
Instagram: ch_volikakis